Μόνη της απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό έχει μείνει η Κύπρος καθώς ΕΕ, ΗΠΑ και Ισραήλ, παρά την "σκληρή" ρητορική και τα "τελεσίγραφα" φαίνεται να αδιαφορούν πλήρως για την υλοποίηση των σχεδίων της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ.
Οι ενεργειακές και γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή της νοτιανατολικής Μεσογείου, επηρεάζουν άμεσα, εκτός από Κύπρο και Ελλάδα, και όλες τις εμπλεκόμενες χώρες στο ενεργειακό πρόγραμμά, αλλά και κάθε ισχυρή περιφερειακή δύναμη. Έτσι, η ουσιαστική προστασία των κοινών συμφερόντων είναι χρέος της κάθε χώρας, και δεν πρόκειται να επιτευχθεί με ήπιες δηλώσεις.
Οι σχεδιασμοί της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ και γενικότερα σε ό,τι αφορά την Κύπρο υλοποιούνται συστηµατικά και µε έναν έντονα απειλητικό τρόπο που έχει εκπλήξει αρνητικά ακόµα και τους Αµερικανούς, οι οποίοι παρακολουθούν από ασφαλή απόσταση τα γεγονότα, συνεχίζοντας µια -χωρίς επιτυχία- διπλωµατική προσπάθεια παρεµπόδισης της κατοχικής δύναµης.
Τα προβλήµατα µεταξύ της Ουάσιγκτον και της Αγκυρας, που αυξάνονται αντί να µειώνονται, δεν επιτρέπουν στην Αµερική να είναι αποτελεσµατική, µε συνέπεια -και λόγω της απουσίας των Ευρωπαίων και του Ισραήλ- η Κύπρος να νιώθει απελπιστικά µόνη εν µέσω ενός «καυτού» καλοκαιριού.
Η απόφαση πραγµατοποίησης της τριµερούς συνάντησης του Ισραήλ, της Κύπρου και της Ελλάδας στην Αθήνα, µε τη συµµετοχή των Ηνωµένων Πολιτειών, ήταν η απάντηση που επέλεξαν στην Ουάσιγκτον για να δείξουν από τη µια τη δυσαρέσκειά τους για τον πολεµικό πυρετό που δηµιουργεί η Τουρκία και από την άλλη τη συµπαράστασή τους στη Λευκωσία, αλλά και στην Αθήνα, αφού στο κοινό ανακοινωθέν γίνεται αναφορά και στο Αιγαίο.
Τα παραπάνω όχι µόνο δεν είναι ικανοί τρόποι για να αναγκάσουν την Τουρκία να υποχωρήσει, όπως αναφέρει το Έθνος, αλλά συµβαίνει το αδιανόητο: Η κατοχική δύναµη να απορρίπτει όλες τις «συµβουλές» και να κλιµακώνει τις προκλήσεις µε χυδαίο τρόπο. Συνεχίζει τις επιχειρήσεις εναντίον της κυπριακής ΑΟΖ µε δύο πλοία-γεωτρύπανα -ακολουθεί και το τρίτο-, τα οποία συνοδεύουν πολεµικά. Την ίδια στιγµή, σηµαντικοί Τούρκοι υπουργοί, όπως της Ενέργειας και της Αµυνας, πάνε και έρχονται στα Κατεχόµενα, συνοδευόµενοι από ανώτατους αξιωµατικούς. Την ίδια στιγµή, η Αγκυρα έχει κάνει γνωστή τη θέση της αναφορικά µε τους ενεργειακούς πόρους της Κύπρου.
Απαιτεί από την Κυπριακή Δηµοκρατία να αποδεχθεί τον διαµερισµό του φυσικού αερίου µε τους Τουρκοκυπρίους -βασικά ζητά το 50% των ενεργειακών πόρων- και να τερµατίσει το ενεργειακό της πρόγραµµα. Η Τουρκία, βεβαίως, ενώ απαιτεί τα παραπάνω, θα συνεχίσει τις έρευνες, διότι ουδείς από τους συµµάχους της Κύπρου ενδιαφέρεται να τη σταµατήσει. Και εδώ φαίνεται η απουσία του Ισραήλ, για το οποίο είχαν αυξηθεί πριν από µερικούς µήνες οι προσδοκίες ότι θα έσπευδε σε βοήθεια της Κύπρου.
Σε άλλες περιπτώσεις -και τυχόν διαψεύσεις δεν γίνονται αποδεκτέςτο εβραϊκό κράτος έδειξε τα δόντια του µε την πολεµική του αεροπορία και πάνω από την Κύπρο και στον εναέριο χώρο του Αιγαίου. Τόσο η Λευκωσία όσο και η Αθήνα έπραξαν πολύ περισσότερα από το Ισραήλ, σε ό,τι αφορά τη συνεργασία τους στο πλαίσιο των τριµερών συναντήσεων. Και είναι δικαιολογηµένη η πικρία της Λευκωσίας για την παθητική αντίδραση του Μπενιαµίν Νετανιάχου όταν η Τουρκία προχώρησε στην «τρίτη εισβολή».
Οι παράνοµες πράξεις της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο προκαλούν εντάσεις που θα µπορούσαν να επηρεάσουν και γειτονικές χώρες. Οι συµφωνίες της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας µε το Ισραήλ, την Αίγυπτο και τους ενεργειακούς κολοσσούς Exxon Mobil, Total και ENI δηµιουργούν και υποχρεώσεις στους εταίρους της, οι οποίοι όµως µέχρι στιγµής δεν έχουν κινηθεί αποτελεσµατικά. Οι εταιρείες προστατεύουν µόνο τα συµφέροντά τους, αν και η ΕΝΙ, όταν βρέθηκε αντιµέτωπη µε τα τουρκικά πολεµικά, έδωσε εντολή -σε συνεννόηση µε την ιταλική κυβέρνηση- στο ερευνητικό της σκάφος να αποχωρήσει.
Το γεγονός εκείνο έδειξε ότι η αποφασιστικότητα της Τουρκίας ήταν δεδοµένη και έχει αποδειχθεί και επιβεβαιωθεί τους τελευταίους µήνες µε τις προκλήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ. Ο πρόεδρος της Κύπρου, Νίκος Αναστασιάδης, επέλεξε την Παρασκευή να εισέλθει σε µια διαδικασία µε τον κατοχικό ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί που είναι καταδικασµένη να αποτύχει. ∆υστυχώς, δεν πέτυχε να τερµατιστεί η τουρκική προκλητική δραστηριότητα. ∆ιότι βρέθηκε σε αυτήν τη συνάντηση υπό τον εκβιασµό των τουρκικών κανονιοφόρων.
Πώς µπορεί ένας ηγέτης να αποκοµίσει οφέλη για την πατρίδα του όταν τον «στοχεύουν» οι τουρκικές ένοπλες δυνάµεις; Ο Αναστασιάδης είναι ένας αδύναµος ηγέτης όχι µόνο επειδή η Κύπρος είναι µια µικρή χώρα. Προδόθηκε και από τους Ευρωπαίους εταίρους του νησιού, οι οποίοι σκέφτηκαν τα κρατικά τους συµφέροντα στην Τουρκία, και όχι τα κοινά ευρωπαϊκά. Οι ευρωπαϊκές κυρώσεις είναι ένα αστείο.
Εάν επιµείνει να ακολουθήσει τον «οδικό χάρτη» που σχεδίασαν οι Βρετανοί, θα οδηγηθεί σε πενταµερή µε τη συµµετοχή των εγγυητριών δυνάµεων, της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Βρετανίας. Το σχέδιο προβλέπει, στη συνέχεια, µια σύνοδο όλων των ενδιαφεροµένων στην Ελβετία, όπως συνηθίζεται. Από εκεί και πέρα θα µετρηθούν οι αντιστάσεις του καθενός. Και στη Λευκωσία αλλά και στην Αθήνα, γνωρίζουµε ότι οι αντιστάσεις είναι ανύπαρκτες. Η λύση που κυοφορείται είναι ιδιαίτερα αρνητική για την Κύπρο, καθώς το νησί θα περιέλθει υπό τον πλήρη έλεγχο της Τουρκίας.
Και εδώ θα κληθεί η Αθήνα να αντιµετωπίσει την πρώτη µεγάλη πρόκληση, που θα αποδειχθεί και µεγαλύτερη από την οικονοµία. Θα δεχθεί ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ένας νέος πολιτικός χωρίς αµαρτίες στο Κυπριακό, να παραδοθεί η Κύπρος στην Τουρκία; Και αν αρνηθεί, θα συµπλεύσει µε τον κ. Αναστασιάδη στη νέα «ιδέα» που διακινεί για διχοτόµηση ή λύση δύο κρατών; Το βασικό συµπέρασµα είναι ότι το Κυπριακό, που είναι ανοιχτό από την ανεξαρτησία, το 1960, µέχρι σήµερα, µπορεί να περιµένει για να «κλείσει». Γιατί τόση βιασύνη, και µάλιστα σε µια εποχή που το νησί βιώνει τον απόλυτο εκβιασµό της Τουρκίας;
