Η Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων αποφάσισε να σχολιάσει τις εξελίξεις σχετικά με το Σκοπιανό και την Συμφωνία των Πρεσπών. Ο τρόπος που διάλεξαν να το κάνουν είναι εξαιρετικά ευρηματικός αφού μονάχα μέσα σε λίγους στίχους περικλείουν το κοινό αίσθημα.
“ Ἡ ΠΕΘ οὐδέποτε ἀφωνεῖ, μιλᾶ ποιητικῇ φωνῇ”
Ἡ Πανελλήνιος Ἕνωσις Θεολόγων (ΠΕΘ), λαμβάνοντας ὑπόψη τήν ἀνάγκη τῶν μελῶν της νά ἐκφραστοῦν γιά τό θέμα τῆς κύρωσης τῆς «Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν» (της κύρτωσης, δηλαδή, τῆς «Ἑλλάδος»), θυμίζει ὅτι στόν χῶρο τῶν θεολογικῶν πραγμάτων, γιά τά ὁποῖα ἡ ΠΕΘ ἀγωνίζεται, οἱ τέτοιου εἴδους «Συμφωνίες» δέν εἶναι, κατά τά ἔσχατα χρόνια, πρωτότυπο φαινόμενο.
Θυμίζει, λοιπόν, ἐνδεικτικότατα ἡ ΠΕΘ, ἐκ προηγηθέντων γεγονότων, ὁπωσδήποτε λυπούμενη γι’ αὐτά, ὅτι στό Τμῆμα Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ ἱδρύθηκε Τμῆμα Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν, κάτι πού, ἐκ συστήματος, ἀποδομεῖ τήν ὀρθόδοξη θεολογική προοπτική καί τήν ἐπιστημονική κατάρτιση τῶν νέων πτυχιούχων τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς, ἐνῶ δέν παρέχει καί ἔγκυρη γνώση τοῦ περί ἰσλαμισμοῦ ἀντικειμένου, οὔτε, βέβαια, ὑπόκειται σέ διοικητική καί, προπαντός, ἐπιστημονική ὀρθότητα.
Ἡ κίνηση αὐτή ἀποχρωμάτισε τό εἰδικό βάρος ἑνός ἱστορικοῦ θεολογικοῦ χώρου, πρός τόν ὁποῖο θά ἐστρέφοντο ἐξ ὅλου τοῦ κόσμου ἐνδιαφερόμενοι πρός εἰδίκευση γιά τή σπουδή τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας. Ἀποικοδομεῖται, ἔτσι ἐμμέσως, τό κύρος, τό ὕφος καί ἡ φήμη μιᾶς Σχολῆς, πού, διά τῆς ἔγκριτης εἰδίκευσης στήν ὀρθόδοξη θεολογία, συνέβαλλε πρός τόν ἀναγκαῖο ἐνδορθόδοξο διάλογο στόν χῶρο τῆς Οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτός ὁ διάλογος, ἄλλωστε, παντοῦ καί πάντοτε, ἱστορικά καί οἰκουμενικά, στηρίζεται ἀπό τήν ἑλληνική παιδεία.
Ἡ ΠΕΘ θυμίζει, ἀκόμη, ὅτι ἀπαξιώθηκε ἀπό καιροῦ ὁ σκοπός, ὁ προσανατολισμός καί τό διδακτικό περιεχόμενο (ἡ ὕλη) τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, μέ παράτυπες πολιτικές ἐνέργειες καί ἀντιεπιστημονικά τεχνολογήματα, πού προσέβαλαν (καί ἀνατυπωνόμενα προσβάλλουν ἔτι καί νῦν), ἐκ βάθους, τή δημοκρατικότητα καί τό αἴσθημα εὐθύνης γιά προσφορά ἔγκριτης Παιδείας στούς Ἕλληνες μαθητές.
Ἡ ΠΕΘ, ὡς ἄμεσα ἁρμόδια, ἔχει καταναλώσει, μιά θάλασσα μελάνι, μέ τά κείμενά της (καί τά κείμενα μελῶν της), γιά αὐτά τα θέματα. Τό ἴδιο θά συνεχίσει νά πράττει, σεβόμενη, ὄχι μόνο τούς ἔμπρακτους κόπους τῶν μελῶν της ἀλλά καί τόν ὀνολογικό σκοπό τῆς παρουσίας της, ἐξαιτίας τοῦ ἐγγενοῦς χαρακτήρα της, ὁ ὁποῖος, διαπνεόμενος ἀπό Ὀρθόδοξο ἦθος, δέ μπορεῖ παρά νά εἶναι πάντοτε ὑπέρ τῆς δικαιοσύνης καί τῆς δημοκρατικῆς ἀνάγκης.
Ἔτσι καί τώρα, γιά τήν περίπτωση τῆς προκρινόμενης «Ἐσχάτης Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν», ἡ ΠΕΘ δηλώνει, ἐν ἀνδρείᾳ φωνῇ, τή συνεχή παρουσία της καί, ἐν προκειμένῳ, ἔχοντας ἀντλήσει τήν πεζογραφική μεθοδολογία, ζητᾶ τήν ποιητική ἄδεια. Πράγματι, ἀπέναντι, στήν αὐθαιρεσία καί τίς ὁλοκληρωτικές πρακτικές, ἡ ΠΕΘ, ἀντιστεκόμενη στήν ἀπελπισία πού δημιουργεῖ μία ἐξουσία πού κώφευσε στίς εὔλογες ἐκκλήσεις γιά τόν σεβασμό τῆς λαϊκῆς βούλησης, τί ἄλλα ἐπιχειρήματα ἔχει νά παραθέσει; Κατά τήν Ἑλληνική παράδοση, λοιπόν, καί ἡ ΠΕΘ, ὅπως πολλοί ἁρτιόκαρδοι στήν ἐποχή μας Ἕλληνες, βρίσκει καταφυγή στούς ἐνυπάρχοντες στήν ποιητική γλώσσα τῶν μελῶν της τραγωδοῦντες στίχους:
Μακεδονία
Ἐν νεφέλῃ «Συμφωνία»
Γένηκες Πρεσπῶν πενία...
Ἄλλη τώρα τυραννία...
Στάσου ὀρθή, Μακεδονία...
Ὤ, τί ὄνομα,
Ὤ τί τόπος,
Οὔ νικώμενων ὁ κόπος...
Θέσ’ τήν περικεφαλαία,
Πάντα σύ ‘σουνα ὡραία...
Μέ σημαία ἐμεῖς στούς ὤμους,
Περπατοῦμε σου τούς δρόμους...
Ἐν σταυρῷ καυσοκαρδίτες,
Στέκουμε μπροστά στούς θύτες.
Γι’ ἀγαθό τούτοι πουλᾶνε
τό κακό, καί μᾶς γελᾶνε...
....
Τῶν Ἑλλήνων ὄντας μία,
Ζεῖς παντοῦ, Μακεδονία!
Ἐκ τοῦ ΔΣ
9/2/2019
“ Η ΠΕΘ ουδέποτε αφωνεί, μιλά ποιητική φωνή”
Η Πανελλήνιος Ένωσις Θεολόγων (ΠΕΘ), λαμβάνοντας υπόψη την ανάγκη των μελών της να εκφραστούν για το θέμα της κύρωσης της «Συμφωνίας των Πρεσπών» (της κύρτωσης, δηλαδή, της «Ελλάδος»), θυμίζει ότι στον χώρο των θεολογικών πραγμάτων, για τα οποία η ΠΕΘ αγωνίζεται, οι τέτοιου είδους «Συμφωνίες» δεν είναι, κατά τα έσχατα χρόνια, πρωτότυπο φαινόμενο.
Θυμίζει, λοιπόν, ενδεικτικότατα η ΠΕΘ, εκ προηγηθέντων γεγονότων, οπωσδήποτε λυπούμενη γι’ αυτά, ότι στο Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ ιδρύθηκε Τμήμα Ισλαμικών Σπουδών, κάτι που, εκ συστήματος, αποδομεί την ορθόδοξη θεολογική προοπτική και την επιστημονική κατάρτιση των νέων πτυχιούχων της Θεολογικής Σχολής, ενώ δεν παρέχει και έγκυρη γνώση του περί ισλαμισμού αντικειμένου, ούτε, βέβαια, υπόκειται σε διοικητική και, προπαντός, επιστημονική ορθότητα.
Η κίνηση αυτή αποχρωμάτισε το ειδικό βάρος ενός ιστορικού θεολογικού χώρου, προς τον οποίο θα εστρέφοντο εξ όλου του κόσμου ενδιαφερόμενοι προς ειδίκευση για τη σπουδή της ορθόδοξης θεολογίας. Αποικοδομείται, έτσι εμμέσως, το κύρος, το ύφος και η φήμη μιας Σχολής, που, δια της έγκριτης ειδίκευσης στην ορθόδοξη θεολογία, συνέβαλλε προς τον αναγκαίο ενδορθόδοξο διάλογο στον χώρο της Οικουμενικής Ορθοδοξίας. Αυτός ο διάλογος, άλλωστε, παντού και πάντοτε, ιστορικά και οικουμενικά, στηρίζεται από την ελληνική παιδεία.
Η ΠΕΘ θυμίζει, ακόμη, ότι απαξιώθηκε από καιρού ο σκοπός, ο προσανατολισμός και το διδακτικό περιεχόμενο (η ύλη) του Μαθήματος των Θρησκευτικών, με παράτυπες πολιτικές ενέργειες και αντιεπιστημονικά τεχνολογήματα, που προσέβαλαν (και ανατυπωνόμενα προσβάλλουν έτι και νυν), εκ βάθους, τη δημοκρατικότητα και το αίσθημα ευθύνης για προσφορά έγκριτης Παιδείας στους Έλληνες μαθητές.
Η ΠΕΘ, ως άμεσα αρμόδια, έχει καταναλώσει, μια θάλασσα μελάνι, με τα κείμενά της (και τα κείμενα μελών της), για αυτά τα θέματα. Το ίδιο θα συνεχίσει να πράττει, σεβόμενη, όχι μόνο τους έμπρακτους κόπους των μελών της αλλά και τον ονολογικό σκοπό της παρουσίας της, εξαιτίας του εγγενούς χαρακτήρα της, ο οποίος, διαπνεόμενος από Ορθόδοξο ήθος, δε μπορεί παρά να είναι πάντοτε υπέρ της δικαιοσύνης και της δημοκρατικής ανάγκης.
Έτσι και τώρα, για την περίπτωση της προκρινόμενης «Εσχάτης Συμφωνίας των Πρεσπών», η ΠΕΘ δηλώνει, εν ανδρεία φωνή, τη συνεχή παρουσία της και, εν προκειμένω, έχοντας αντλήσει την πεζογραφική μεθοδολογία, ζητά την ποιητική άδεια. Πράγματι, απέναντι, στην αυθαιρεσία και τις ολοκληρωτικές πρακτικές, η ΠΕΘ, αντιστεκόμενη στην απελπισία που δημιουργεί μία εξουσία που κώφευσε στις εύλογες εκκλήσεις για τον σεβασμό της λαϊκής βούλησης, τι άλλα επιχειρήματα έχει να παραθέσει; Κατά την Ελληνική παράδοση, λοιπόν, και η ΠΕΘ, όπως πολλοί αρτιόκαρδοι στην εποχή μας Έλληνες, βρίσκει καταφυγή στους ενυπάρχοντες στην ποιητική γλώσσα των μελών της τραγωδούντες στίχους:
Μακεδονία
Ἐν νεφέλῃ «Συμφωνία»
Γένηκες Πρεσπῶν πενία...
Ἄλλη τώρα τυραννία...
Στάσου ὀρθή, Μακεδονία...
Ὤ, τί ὄνομα,
Ὤ τί τόπος,
Οὔ νικώμενων ὁ κόπος...
Θέσ’ τήν περικεφαλαία,
Πάντα σύ ‘σουνα ὡραία...
Μέ σημαία ἐμεῖς στούς ὤμους,
Περπατοῦμε σου τούς δρόμους...
Ἐν σταυρῷ καυσοκαρδίτες,
Στέκουμε μπροστά στούς θύτες.
Γι’ ἀγαθό τούτοι πουλᾶνε
τό κακό, καί μᾶς γελᾶνε...
....
Τῶν Ἑλλήνων ὄντας μία,
Ζεῖς παντοῦ, Μακεδονία!
Εκ του ΔΣ
9/2/2019
