Την άποψη πως όσοι αντιδρούν στα οικουμενιστικά σχέδια του Φαναρίου και διακόπτουν την μνημόνευση των Επισκόπων τους “έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και διαθέτουν μεν θεολογικές γνώσεις, αλλά δεν διαθέτουν το εκκλησιαστικό ήθος”, εξέφρασε σήμερα ο εκ των Ιεραρχών του περιβάλλοντος του Οικ. Πατριάρχου, Μητροπολίτης Μιλήτου στον Ιερο Ναο Προφήτη Ηλία Πυλαίας Θεσσαλονίκης
Σε πραγματικό παραλήρημα κατά όσων υποστηρίζουν την “αγία ανυπακοή” αφού τους χαρακτήρισε ψευτοαγωνιστές και ιερείς της αισχύνης έθεσε το δίλημμα “Εκκλησία ή Ορθοδοξία εκτός Εκκλησίας”;
Την πλέον αλγεινή εντύπωση δημιούργησε η προσπάθειά του να ταυτίσει όσα συμβαίνουν σήμερα με όσα συνέβαιναν την εποχή του Προφήτη Ηλία.
“Το πρόβλημα, για το οποίο άρχισε ο Προφήτης Ηλίας ζηλωτικά να αμύνεται, δημιουργήθηκε, όταν και κάποιοι ιερείς αποφάσισαν να διαχειριστούν το ζήτημα της πίστεως σε προσωπικό επίπεδο” είπε και συνέχισε “Αθέτησαν τις αλήθειες του Θεού, τις παραποίησαν και μάλιστα, αποτειχιζόμενοι από την αληθινή θρησκεία, εκήρυτταν με τον δικό τους τρόπο, ερμήνευαν με τον δικό τους τρόπο, διαλαλούσαν ότι η αληθινή πίστη μόνο από αυτούς μπορεί να διδαχθεί και ότι αυτοί είναι οι φύλακες και οι αμύντορες της θρησκείας.
Στην παράδοση της Εκκλησίας μας, και στην υμνολογία αλλά και στα βιβλικά κείμενα, οι ιερείς αυτοί χαρακτηρίστηκαν ως «οι ιερείς της αισχύνης», δηλαδή «οι ιερείς της ντροπής». Αυτή τη δαιμονική κατάσταση της αποτειχίσεως των κληρικών και αποκοπής τους από τον επίσημο κορμό της πίστεως, τη νοσηρά κατάσταση της δημιουργίας μιάς νέας εκκλησιολογίας, όπως θα λέγαμε με τα σημερινά δεδομένα, της εγωιστικής και προσωπικής ερμηνείας της πίστεως πολέμησε με ζήλο ο Προφήτης Ηλίας”.
Και αμέσως έκανε την...ταύτιση με τη σημερινή κατάσταση: “Δυστυχώς, όπως το διαπιστώνουμε όλοι μας, και σήμερα υπάρχουν παρόμοιες περιπτώσεις, κατά τις οποίες κληρικοί και λαικοί αναλαμβάνουν αυτόκλητα την κρίση της αληθείας και τη διαχείριση της πίστεως και των δογμάτων της Εκκλησίας μας, ξεχνώντας ότι το έργο αυτό δεν είναι δικό τους αλλά έργο των Ιεραρχών της Εκκλησίας και κυρίως της Συνόδου.
Καθημερινά, αγαπητοί μου, πολιορκούμαστε από δημοσιεύσεις και κείμενα που προσπαθούν να «διακηρύξουν» την «αλήθεια» και το «ορθό δόγμα», τα οποία όμως παραπλανούν κυριολεκτικά εν ονόματι του Θεού. Το τραγικό μάλιστα είναι ότι οι πρωτεργάτες αυτής της προσπάθειας, οι οποίοι θεωρούν και τους εαυτούς τους «ομολογητές και ζηλωτές της πίστεως» σαν τον Προφήτη Ηλία, αγωνίζονται να πείσουν απλούς ανθρώπους να μην ακολουθούν την Εκκλησία, αλλά να επαναστατούν και να αντιδρούν, γιατί αυτό, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, επιβάλλεται από τους Ιερούς Κανόνες και τη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Είναι η ίδια ακριβώς κατάσταση της πνευματικής διαστροφής και πλάνης που υπήρχε την εποχή του Προφήτη Ηλία. Ο καθένας έκανε ο,τι ήθελε τότε. Ο καθένας ερμήνευε το νόμο όπως ήθελε και η πίστη ήταν υπόθεση όχι αποκαλύψεως αλλά συγκυριών και προσωπικών συμφερόντων”.
Εξαπέλυσε δε σφοδρότατη επίθεση κατά των αντιδρώντων υποστηρίζοντας πως “αυτοί που σήμερα αυτοπαρουσιάζονται ως «ζηλωτές» της πίστεως, σίγουρα δεν έχουν καμμία σχέση με το ζήλο και την αγωνιστικότητα του Προφήτη Ηλία, διότι αυτός αγωνιζόταν να πείσει τους ανθρώπους να επιστρέψουν στην τότε θρησκεία του Ισραήλ, ενώ οι σημερινοί «ζηλωτές»,ψευτοαγωνιστές και αυτόκλητοι αμύντορες της Ορθοδοξίας, αγωνίζονται να πείσουν τους πιστούς και τους κληρικούς να αφήσουν την επίσημη Εκκλησία και να αποτειχιστούν, να αποκοπούν, να επαναστατήσουν, να αντιδράσουν, να κηρύξουν πόλεμο κατά των επισκόπων, του ποιμενάρχου τους και του Πατριάρχου. Αυτό, όμως, δεν είναι έργο αγίων, δεν είναι έργο προφητικό και αποστολικό, αλλά έργο του διαβόλου, που παραπέμπει στην εποχή του Προφήτου Ηλία, όταν ο καθένας πίστευε πως μπορεί να διαχειριστεί την πίστη κατά την κρίση του και τις επιθυμίες του. Οι πράξεις αυτές φέρουν ενώπιόν μας τους «ιερείς της αισχύνης», τους οποίους και η ιστορία αλλά και η Εκκλησία κατεδίκασαν, ο δε Θεός έριξε «πυρ εξ ουρανού και κατεύκασεν αυτούς»”.
Συνέχισε δε τονίζοντας πως:
“Πολλές φορές, καλοπροαίρετα ενδεχομένως, κάποιοι αδελφοί μας, επηρεασμένοι είτε από φιλελεύθερο νεοτερισμό είτε από συντηρητικό φανατισμό, κρίνουν και καταδικάζουν αθώους ή αθωώνουν ενόχους, όσον αφορά την πίστη και τα δόγματα της Ορθοδοξίας μας. Και στη μεν δεύτερη περίπτωση της αθωώσεως των ενόχων, δεν δημιουργείται κανένα θέμα - άλλωστε με την ευεργεσία ποτέ δε δημιουργείται ζημιά. Στην περίπτωση, όμως, της κατακρίσεως και καταδίκης των αθώων είμαστε υπόλογοι ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Για σκεφτείτε τι γίνεται με όλους αυτούς που κατηγορούν την ίδια την Εκκλησία, αυτούς που είναι μέλη της Εκκλησίας και όμως κατηγορούν επισήμως και πανηγυρικώς τους Επισκόπους, τους Πατριάρχες και την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Εκκλησίας μας; Ο Ξδ´ Κανόνας της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου αναφέρει τους λόγους του αγίου Γρηγορίου, οι οποίοι πρέπει να προβληματίσουν όλους αυτούς που απερίσκεπτα υψώνουν το ανάστημά τους υπεράνω της Εκκλησίας: «Τι σεαυτόν ποιείς ποιμένα, πρόβατον ων; Τι γίνη κεφαλή, πούς τυγχάνων; Τι στρατηγείν επιχειρείς, τεταγμένος εν στρατιώταις;»”
Δεν δίστασε να μιλήσει και για το ενδεχόμενο σχίσματος:
“Το βασικό υπόβαθρο των σχισμάτων δεν είναι συνήθως δογματικό, όπως οι σύγχρονοι «ζηλωτές» ισχυρίζονται και προβάλλουν, αλλά οι ύπουλες καρδιές, η έπαρση της ψυχής, οι προσωπικές αντιπάθειες με τους Επισκόπους και η άλογος οίηση. Τονίζει ο Ιερός Χρυσόστομος σε μια αποστροφή του λόγου του ότι «ουδέν ούτως αποσχίζει σώμα Εκκλησίας ως αλαζονεία». Έτσι διαπιστώνουμε ότι τα σχίσματα στην πλειονότητά τους δεν δημιουργούνται από απλούς και αγραμμάτους ή καλοπροαίρετους και πιστούς ανθρώπους, αλλά από εκείνους που έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και διαθέτουν μεν θελογικές γνώσεις, αλλά δεν διαθέτουν το εκκλησιαστικό ήθος, για να μπορέσουν να διαχειριστούν τις γνώσεις αυτές. Φαίνεται ότι η ύπαρξη των ιερέων της αισχύνης είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο, το οποίο πάντοτε η Εκκλησία θα πρέπει να αντιμετωπίζει”.
Και τέλος έθεσε το εξής δίλημμα:
“Το δίλημμα, λοιπόν, που τίθεται, με αφορμή τη σημερινή εορτή του Προφήτη Ηλία του Θεσβίτη και ζηλωτή, είναι το τι θα επιλέξουμε στη ζωή μας. Τότε το ερώτημα ήταν: Θεός ή Βάαλ; Σήμερα το ερώτημα είναι: Εκκλησία ή Ορθοδοξία εκτός Εκκλησίας;Καλούμαστε να επιλέξουμε, αγαπητοί μου, ή Χριστό ή κόσμο. Ή την υπακοή στο θέλημα του Θεού και της Εκκλησίας ή την υπακοή στη δική μας εγωιστική αυτοπεποίθηση και στην προσωπική ερμηνεία της πίστεως. Αντιλαμβανόμαστε σίγουρα όλοι μας ότι αυτά τα δύο είναι ασυμβίβαστα. Δεν συνδυάζεται να είσαι εκτός Εκκλησίας και να θεωρείς τον εαυτό σου ζηλωτή και αμύντορα της πίστεως. Δεν συνδυάζεται να είσαι μέσα στην Εκκλησία και να μην αποδέχεσαι το θεσμό της Συνόδου, ο οποίος αποτελεί την πιο επίσημη και αυθεντική φωνή της Εκκλησίας. Η Εκκλησία διά της Συνόδου εκφράζεται. Όχι διά συγκεκριμένων προσώπων. Όχι διά μεμονωμένων ατόμων. Όχι διά οργανώσεων και ομάδων”
