Του Άγγελου Ρούσσου
Μόνο γέλωτα μπορεί να προκαλέσει ο διακαής πόθος των εξαπτέρυγων του Φαναρίου να ανυψώσουν το καταρακωμένο γόητρο του Οικουμενικού Πατριάρχη γράφοντας βιβλία που τον υμνούν και καταδικάζοντας όσους τον κατακεραυνώνουν.
Πριν από περίπου 20 μέρες ο Επίσκοπος Χριστουπόλεως Μακάριος, που οφείλει την αρχιερωσύνη του στον Οικουμενικό Πατριάρχη, σε εκδήλωση είχε χαρακτηρίσει μιλώντας για την Σύνοδο του Κολυμπαρίου φονταμενταλιστές και πνευματικούς τρομοκράτες όσους αντιδρούν.
Ο ίδιος αφιερώνει το μεγαλύτερο κομμάτι στο νέο του βιβλίο με τον τίτλο: «Το Ιερατικό Ήθος. Από το φαρισαϊσμό στο ήθος κι από τον ευσεβισμό στην αγάπη» στο να δικαιολογεί τον Επίσκοπο και να επικρίνει όσους τον....επικρίνουν!
Έχοντας βγάλει την μεζούρα του χριστιανικού ήθους “ορίζει” πως: “αλλοτριώνεται το ορθόδοξο εκκλησιαστικό ήθος και επαναλαμβάνεται η ίδια ακριβώς φαρισαική πρακτική: κατάχρηση της πίστεως και εκμετάλλευση της ανθρώπινης ψυχής εν ονόματι του Θεού.” και συμπληρώνει πως “ χριστιανικό ήθος δεν είναι αυτό των κανόνων και των αρχών αλλά αυτό της ελευθερίας και της προσωπικής κοινωνίας, που προέρχεται από κενωτική αγάπη”.
Χαρακτηρίζει ως μεγαλύτερο πόνο της Εκκλησίας το ότι κυριαρχεί κάποιες φορές ο εγωισμός επί της αγάπης και ο τύπος επί της ουσίας. “Τότε κάποιοι αδελφοί μας, επειδή δεν αγαπούν κανένα, πιστεύουν ότι αγαπούν το Θεό. Έχοντας αυτή την πεποίθηση, κρίνουν τους πάντες με απολυτότητα και αυστηρότητα, τους πάντες εκτός από τον εαυτό τους. Κι αν δεν καταφέρουν να καταδικάσουν ή να εξουθενώσουν κάποιον, τότε μιλούν για «θεία δίκη», η οποία θα τιμωρήσει, κατά τη γνώμη τους, τους «ασεβείς». Αλλά αυτή η «θεία δίκη» δεν είναι τίποτα άλλο παρά η φιλοδοξία του μυαλού τους, τι δηλαδή θα έπρατταν εκείνοι, αν ήταν θεοί. Έχουμε την τάση να υποκαθιστούμε το Θεό κι αυτό είναι πραγματική κόλαση»” αναφέρει.
Πάντως οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε πως κάνει και την αυτοκριτική των κληρικών λέγοντας: “Μιλούμε για αγιότητα στους ανθρώπους, αλλά εσωτερικά δεν μας συγκινεί η αγιότητα και η θέωση· εξωτερικά μάλιστα υπάρχει αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ της αγιότητος και της βιοτής μας. Δεν είμαστε καν σωστοί χριστιανοί. Ναί, κι εμείς οι κληρικοί ας ξεκινήσουμε απ᾽ αυτό: να γίνουμε τουλάχιστον καλοί χριστιανοί!”.
Αν και δεν παραλείπει να μας ενημερώσει για το...δράμα που ζει ο Επίσκοπος: «Ο Επίσκοπος έχει χίλιες μέριμνες. Πολλές τις ξέρουμε, τις περισσότερες, όμως, όχι. Οι πικρίες που αναγκάζεται να δοκιμάσει καθημερινά είναι πολλές. Το τραγικό είναι ότι αρκετές απ᾽ αυτές προερχονται από τους άμεσους συνεργάτες του, από αυτούς που χειροτόνησε και ευεργέτησε. Η πιο συνηθισμένη αντίδραση του Επισκόπου σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η σιωπή. Αλλά αυτή η πικρή σιωπή μεγαλώνει όλο και περισσότερο το χάσμα της απομόνωσης και της μοναξιάς. Ο κάθε άνθρωπος αποτελεί κομμάτι της δικής μας ζωής. Όσο περισσότερο ζεί ο Χριστός μέσα μας, τόσο θα μεγαλώνει στην καρδιά μας η σταυρωμένη Του αγάπη για τον όλο Αδάμ και τόσο περισσότερο θα ζούμε τη θλίψη και το αμάρτημα του άλλου σαν να ήταν δικά μας, δίχως να ταραζόμαστε και να θέλουμε να τον εξουθενώσουμε».
Υμνολόγιο από τον Μιλήτου
Από την άλλη πλευρά με αφορμή τη συμπλήρωση είκοσι πέντε ετών Πατριαρχίας του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ο Επίσκοπος Χριστουπόλεως κ. Μακάριος, επιμελήθηκε τη σύνταξη ενός ακόμη βιβλίου, το οποίο εξεδόθη με δαπάνες της Περιφέρειας Κρήτης και του Περιφερειάρχου κ. Σταύρου Αρναουτάκη, Αρχοντος Εξάρχου της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας.
Ο Μητροπολίτης Μιλήτου Απόστολος εγκρίνει και επαυξάνει την προσπάθεια αυτή υποστηρίζοντας πως το εν λόγω βιβλίο αποτελεί μια προσπάθεια μυήσεως στην εσχατολογική και αποκαλυπτική πορεία ενός μεγάλου Πατριάρχου!
Ο συγγραφέας παρουσιάζει τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο ως μία ξεχωριστή και εξέχουσα φυσιογνωμία, ενώ την εικοσιπεντάχρονη πορεία Του ως εσχατολογική και αναστάσιμη.
Στο τέταρτο κεφάλαιο επιχειρείται να δικαιολογηθούν τα ανοίγματα προς τους ετερόδοξους και όπως αναφέρει ο Μητροπολίτης Μιλήτου “η αγωνία του Πατριάρχου μας για την επιστροφή των πεπλανημένων αδελφών και την επικράτηση της αληθείας. Ο τίτλος του κεφαλαίου αυτού είναι: «Τέταρτη Πενταετία: “ου γαρ νικήσαι ζητούμεν, αλλά προσλαβείν αδελφούς”». Διαφαίνεται έντονα στο κεφάλαιο αυτό ότι ο Πατριάρχης ποτέ δεν λησμονεί ότι ο κόσμος αυτός έχει κληθεί από το Θεό, για να γίνει όλος Εκκλησία, Τίμιο Σώμα του Χριστού. Αυτό εξυπηρετούν οι διάλογοι και τα ανοίγματα προς τους ετεροδόξους και αλλοθρήσκους αδελφούς μας”.
Το δε πέμπτο και τελευταίο κεφάλαιο έχει τίτλο: «Πέμπτη Πενταετία: Η ώρα της Ορθοδοξίας» και αναφέρεται στο γεγονός της Συνόδου της Κρήτης. Οπως αναφέρει ο κ. Απόστολος “ο Πατριάρχης μας εργάστηκε εντόνως και προσωπικώς, για να ακουστεί ενωμένη και ενιαία η φωνή της Ορθοδοξίας στο σύγχρονο κόσμο”
Τώρα πως ακούστηκε ενωμένη η φωνή της Ορθοδοξίας με τις εκκλησίες που εκπροσωπούν το μισό Ορθόδοξο ποίμνιο του πλανήτη να απουσιάζουν, ουδείς το αντιλαμβάνεται....
Το ζήτημα όμως δεν είναι ούτε τα βιβλία που γράφονται , ούτε τα υμνολόγια. Αυτά μοιάζουν με γραμμάτεια που εξοφλούνται για προσωπικούς λόγους. Το ζήτημα είναι πως έχει γίνει αντιληπτό σε κάθε κοινό νου πως η προσωπικότητα του κ .Βαρθολομαίου φθίνει διαρκώς. Και για αυτό έχει την ανάγκη από τακτικά “υμνολόγια” καθαρά για το θεαθήναι, όταν εν πολλοίς έχει χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία!
