Σύμφωνα με τον Ρώσο φιλόσοφο και συγγραφέα Αλέξανδρο Ντούγκιν, ο εορτασμός του «ΟΧΙ» έχει διπλή σημασία τόσο για την Ελλάδα , όσο και για την Ρωσία στα πλαίσια του εορτασμού του έτους ελληνο-ρωσικής φιλίας.
Οι Έλληνες απέρριψαν σθεναρά τις εξευτελιστικές απαιτήσεις του φασίστα δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι για την κατάληψη της χώρας τους και εισήλθαν στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, καλώντας τους συμπατριώτες τους να μιμηθούν τους ηρωικούς τους προγόνους , τόνισε ο ίδιος .
«Οι Έλληνες, διαιρεμένοι σε αριστερούς και δεξιούς- μοναρχικούς , ξέχασαν αμέσως όλες τις διαφορές και ενώθηκαν γύρω από τον Μεταξά, παρόλο που ο ίδιος ήταν ένας δικτάτορας," συνεχίζει ο ίδιος.
Οι Ιταλοί εισέβαλαν με μικρές δυνάμεις, και σύντομα το μετάνιωσαν πικρά. Έχοντας πληροφορηθεί ότι οι Τούρκοι δεν παρεμβαίνουν , και η Γερμανία δεν ήταν έτοιμη για επίθεση , η ελληνική κυβέρνηση μετέφερε αμέσως σχεδόν όλες τις δυνάμεις της κατά των Ιταλών.
Οι Έλληνες τους απώθησαν γρήγορα έξω από τη χώρα και εισήλθαν στο έδαφος της Αλβανίας, την οποία αποκαλούν Βόρειο Ήπειρο και όπου ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να υφίσταται ελληνική μειονότητα, αναφέρει το ρωσικό δημοσίευμα.
Οι Έλληνες βοήθησαν την τότε ΕΣΣΔ τα μέγιστα καθυστερώντας την γερμανική επίθεση που έγινε στα μέσα Ιουνίου αναφέρει ο Ντούγκιν.
Πράγματι, η ανάγκη των Γερμανών να σώσουν το γόητρο του Ιταλού σύμμαχου τους και η άφιξη των βρετανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα, με την ενδεχόμενη απειλή στις πετρελαιοπηγές της Ρουμανίας, «έσπρωξε» την Βέρμαχτ στην Ελλάδα.
Κύριο αποτέλεσμα αυτής της κίνησης ήταν η καθυστέρηση έναρξης της γερμανικής επιχειρήσεως «Μπαρμπαρόσα» κατά της Ρωσίας, με άμεσο αποτέλεσμα να τους βρει ο τρομερός ρωσικός χειμώνας στα πρόθυρα της Μόσχας.
Ως αποτέλεσμα της δραστήριας στάσης των Ελλήνων και στην κατοχή μέχρι και το φθινόπωρο του 1944, στην Ελλάδα υπήρχαν σημαντικές Γερμανικές και ιταλικές μεραρχίες που πολεμούσαν τους αντάρτες, "απουσιάζοντας¨πολύτιμες δυνάμεις από το Στάλινγκραντ, τον Καύκασο και άλλα μέτωπα, και βοηθώντας το σοβιετικό γενικό επιτελείο.
Η συγκρότηση και η συμμετοχή των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων στις μάχες στην Βόρεια Αφρική και την Ιταλία, μετέτρεψαν την Ελλάδα σε έναν εξέχοντα εταίρο στο συνασπισμό εναντίον του Χίτλερ.
Είναι ενδιαφέρον, τονίζει ο Ντούγκιν, ότι ενάντια στην ΕΣΣΔ πολέμησαν όχι μόνο Γερμανοί, αλλά Ρουμάνοι, Ούγγροι, Φινλανδοί, Ιταλοί, Σλοβάκοι, Ισπανοί και εκπρόσωποι από πολλές άλλες χώρες στην Ευρώπη, αλλά όχι Έλληνες.
Οι Έλληνες, συνεχίζει ο ίδιος, στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, όπως, πράγματι, και οι απόγονοί τους σήμερα. !!
Επίσης σε αντίθεση με όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες που καταλήφθηκαν από τους Γερμανούς οι Έλληνες, διέπραξαν πολλά περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο για το Ολοκαύτωμα του εβραϊκού πληθυσμού.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία, η αστυνομία , διανοούμενοι, αγρότες και οι πολίτες έκρυψαν και φυγάδεψαν Εβραίους, δίνοντας τους πλαστά έγγραφα για να διαφύγουν στη Μέση Ανατολή.
«Το γεγονός ότι πολλοί Έλληνες Εβραίοι απελάθηκαν στην κατεχόμενη Πολωνία και θανατώθηκαν σε στρατόπεδα θανάτου, είναι πρώτα απ 'όλα, «ευθύνη» της δικής τους εβραϊκής κοινότητας και της ηγεσίας της , που πιστά και υπάκουα εκπλήρωσε όλες τις παραγγελίες των Γερμανών κατακτητών», αναφέρει ο Ρώσος συγγραφέας .
Η Ελλάδα αντιστάθηκε με υπερηφάνεια, λέγοντας «Όχι» στον Μουσολίνι, αλλά δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα και τις σοβαρές κοινωνικές και οικονομικές πιέσεις που δημιουργήθηκαν , κάτι που οδήγησε στη συνέχεια στον Εμφύλιο Πόλεμο.
Ή μάλλον, ακόμα σε δύο εμφυλίους πολέμους, αιματηρούς και φοβερούς , οι συνέπειες των οποίων δεν έχουν ακόμη πλήρως επουλωθεί.
Η τραγωδία είναι πάντα απειλητική πάνω από όλες τις γωνιές της ελληνικής ιστορίας, αυτό όμως που είναι πάντα επίκαιρο είναι ότι «Η Ελλάδα ποτέ δεν θα πεθάνει», όπως τραγουδιέται στις ελληνικές στρατιωτικές παρελάσεις, καταλήγει ο Ρώσος συγγραφέας σκιαγραφώντας τα γεγονότα του χθες και «αγγίζοντας» μέχρι το σήμερα.
