του Ιωάννη Ρίζου
Οι διωγμοί ξεκίνησαν.
Τα δάκρυα και ο πόνος είναι πλέον το προσφάγι των Πατέρων.
Τα Γεροντάκια της καρδιάς μας που έλιωσαν στα βράχια του Άθωνα, παλικάρια στο στρατό του Εσταυρωμένου δεν διστάζουν στα γεράματα τους να αφήσουν τα ευτελή τους κελάκια, να βάλουν στον ντορβά τα τριμμένα τους ράσα αναμένοντας την κρίση των άκριτων κριτών.
Δόξα τω Θεώ, ο Κύριος δεν μας εγκατέλειψε ακόμα!
Την ώρα όμως που συμβαίνουν αυτά τα ιστορικά γεγονότα, μαθαίνω έκθαμβος ότι η περίφημη «Σύναξη Κληρικών και Μοναχών» που επί χρόνια κραδαίνει –για τον εαυτό της- τον τίτλο της αντι-οικουμενι-στικής ηγεσίας θα εξετάσει το φλέγον αυτό ζήτημα τον Οκτώβριο !!! Βέβαια καμιά φορά χιονίζει και τον Οκτώβριο και λόγω της ορεινής τοποθεσίας είναι πιθανό η Σύναξη να μεταφερθεί για … Απρίλιο και βλέπουμε!
«Με συσκέψεις επι συσκέψεων και ολιγωρία κοιτάζατε ο ένας τον άλλον και έπεσε η Ταρσός στους αρειανούς» έλεγε ο Μ.Βασίλειος στους επισκόπους ελέγχοντας τους[1] και μάλλον ταιριάζει ο έλεγχος του και στην εν λόγω Σύναξη.
Είναι η Σύναξη που καταγγέλει εδώ και δεκαετίες τον οικουμενισμό φοβάται όμως να υποδείξει ονομαστικά τους οικουμενιστές ώστε να προστατέψει το ποίμνιο από την κοινωνία με αυτούς, εγκλωβίζοντας το –με φοβερή ευθύνη της- σε μόνιμη κατάσταση μολυσμού.
Είναι η Σύναξη που έχει εξαντλήσει την προβολή της μισής Ορθόδοξης διδασκαλίας, ενώ την άλλη μισή την αποσιωπά ή την έχει αντικαταστήσει με μια δική της προσωποχρονική θεωρία!
Είναι η Σύναξη που επι δεκαετίες ως ειδικός κυνηγός συλλέγει και αρχειοθετεί τα ίχνη του λέοντος μα σαν τον βρίσκει αλλάζει δρόμο, για να ξαναρχίσει να ψάχνει τα ίχνη του και πάλι.
Είναι η Σύναξη που 20 χρόνια κοσκινίζει άλλα ποτέ δεν πρόκειται να ζυμώσει (όπως θα έλεγε ο αείμνηστος Κορναράκης).
Δυστυχώς όμως στοιχειοθετείται ότι είναι και η Σύναξη που όχι μόνο κρύβει τον λύχνον υπό τον μόδιον άλλα και με τις κατάλληλες «πυροσβεστικές» παρεμβάσεις της ενίοτε τον σβύνει , περιμένοντας τις ιδανικές θερμοκρασιακές και ατμοσφαιρικές συνθήκες για να εφαρμόσει αυτά που ο Κύριος και οι άγιοι μας δίδαξαν να εφαρμόζουμε παντού και πάντα.
Άς στραφούμε λοιπόν αδελφοί μου στους επιβεβαιωμένους Ομολογητές Ποιμένες που μας χάρισε ο Θεός κι άς μην τους παραμερίσουμε περιμένοντας τους μελλοντικούς υποψηφίους και τους υπο προϋποθέσεις «στρατηγούς» του αγώνα, οι οποίοι προς το παρόν αναπαύονται στις μισθολογικές καταστάσεις των επισκόπων.
Άς στηρίξουμε υλικά και πνευματικά τους Αγιορείτες που έριξαν στο καντιλάκι της Πίστης όχι λάδι άλλα τους ίδιους τους εαυτούς τους.
Άς προσευχηθούμε να ισχυροποιήσει ο Κύριος αυτούς που με την θυσιαστική στάση τους βοηθούν κι εμάς να γλυτώσουμε από τα τοξικά βρομόνερα της κοινωνίας με την αίρεση.
Φτάνει πιά η επαίσχυντη και βολική «χρυσή τομή». Οι επιστολικοί και πρακτικογραφικοί «αγώνες» που χωρίς ομολογιακό βίωμα δεν έγιναν ποτέ γέφυρα προς τον ουρανό.
«Ουδέποτε με τις μέσες καταστάσεις άνθρωπε μου διορθώθηκαν τα εκκλησιαστικά. Δεν υπάρχει μέση κατάσταση μεταξύ αλήθειας και ψεύδους…αυτός που παρεκκλίνει λίγο από την αλήθεια, στο ψεύδος ανήκει». [2]
[1] Επιστολή 34.
[2] Άγ.Μάρκος ο Εφέσου, επιστολή προς Γεώργιον Σχολάριον. P.G.160, 1082-1096
