Η Ελλάδα για άλλη μια φορά λάμπει δια της απουσίας της από τα τεκταινόμενα, έχοντας αποτύχει να διαχειριστεί τις σχέσεις της με το Ισραήλ.
Το CNN, επικαλούμενο πληροφορία της Hurriyet (από τουρκικές κυβερνητικές πηγές) μεταδίδει για την εξομάλυνση των σχέσεων Τουρκίας-Ισραήλ. Η εφημερίδα έγραψε ότι ένας αξιωματούχος του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών κι ένας ειδικός απεσταλμένος του πρωθυπουργού του Ισραήλ αναμένεται να έχουν μια συνάντηση την Κυριακή -δεν διευκρίνισε πού- για να ανακοινώσουν την πλήρη αποκατάσταση των διμερών σχέσεων, μετά από έξη χρόνια υποβάθμισης.
Η Voria.gr είχε εχθές εκτενές ρεπορτάζ, ώστε δεν χρειάζεται να το επαναλάβω. Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα που πρέπει να ερμηνευθούν και να τονίσουν την απουσία της Ελλάδας από τα δρώμενα, ώστε να τα ακολουθεί ασθμαίνουσα, και όχι μόνον να μη τα επηρεάζει, αλλά και να μη τα αντιλαμβάνεται εγκαίρως, αρκούμενη σε βερμπαλίστικες αερολογίες, όπως μας έχουν μεν συνηθίσει επί δεκαετίες οι τρόφιμοι του ΥΠΕΞ, με την κατάσταση επιδεινούμενη κατά τραγικό τρόπο με την ανεπαρκή σημερινή ηγεσία.
Το πρώτο που επιβάλλεται να τονιστεί είναι το «ξεπούλημα» της Χαμάς από την Άγκυρα. Τα θετικό είναι ότι για την κατασκευή νοσοκομείου στην Γάζα σε συνεργασία Τούρκων και Γερμανών, δεν θα προβάλει το Ισράηλ προσκόμματα στον ομαλό εφοδιασμό του και θα κατασκευαστεί εγκατάσταση αφαλάτωσης ύδατος. Το αρνητικό, είναι αυτό στο οποίο ήταν ανυποχώρητη η Τουρκία: Να πάψει δηλαδή ο αποκλεισμός από το Ισραήλ τη Δυτικής Όχθης.
Όχι μόνον υποχώρησε ο Ερντογάν, στραγγαλίζοντας την Χαμάς, αλλά ικανοποιεί και την απαίτηση του Ισραήλ για την απέλαση του Σάλεχ αλ-Αρούρι, που κατοικεί στην Κωνσταντινούπολη από το 2010, τον οποίο οι Ισραηλινοί εμπλέκουν σε πλήθος τρομοκρατικών ενεργειών αποδίδοντάς του τουλάχιστον την ηθική αυτουργία, δεν θα επιτρέψει του λοιπού την «φιλοξενία» της Χαμάς στην Τουρκία, ως προς δε τον Αρούρι έχει ήδη ζητήσει την… εθελούσια αποχώρησή του για το Κατάρ.
Δεν εκπλήσσει βεβαίως η ταφή της Χαμάς από πλευρά της Τουρκίας, αυτά συμβαίνουν στις διεθνείς σχέσεις -και στις προσωπικές βεβαίως- μόνον που δεν τις αντιλαμβάνονται οι βενεζουελανοί και βορειοκορεάτες της αριστερίστικης κυβέρνησής μας, οι οποίοι προσκολλημένοι στα αριστερίστικα σύνδρομα, εξακολουθούν να μιλούν ακόμη για «συμμαχία της ευρωπαϊκής αριστεράς» που θα αλλάξει μορφή στην Ευρώπη. Και δεν βλέπουν ούτε μπροστά στην μύτη τους, ότι τα επιφανή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται ήδη σε ατλαντική τροχιά.
Τι θα κερδίσει η Τουρκία; Τα εμφανή είναι, η δίοδος του αγωγού φυσικού αερίου από την Τουρκία (αν και μάλλον υπάρχει εδώ σύγχυση, επειδή δεν πρόκειται ακριβώς για δίοδο προς Ευρώπη, αλλά για κατάληξη στην Τουρκία, χρησιμοποιουμένου του φυσικού αερίου μόνον από αυτήν). Και, επαναλειτουργία της στρατιωτικής συμμαχίας τους, ιδιαίτερα σε εξοπλιστικά προγράμματα.
Δεν θα ανακοινωθεί, αλλά είναι βέβαιο πως υπάρχει και συμφωνία ως προς την αντιμετώπιση των Κούρδων της Συρίας. Με δεδομένα, ότι αφενός οι Ισραηλινοί έχουν μέγιστη επιρροή στο Κουρδιστάν του Ιράκ, άρα έχουν εκεί προτεκτοράτο, και αφετέρου οι Κούρδοι της Συρίας θα βρίσκονται υπό την επιρροή της Ρωσίας, το Ισραήλ δεν έχει κανένα λόγο να μη στραφεί εναντίον τους. Άλλωστε, σύμμαχοι των Κούρδων στον πόλεμο κατά των τζιχαντιστών του ISIS είναι Ιρανοί και η Χεζμπολάχ, μισητοί αντίπαλοι του Ισραήλ, που με χαρά θα έβλεπε την ήττα τους, βοηθώντας τους Τούρκους γι’ αυτό.
Η Ελλάδα για άλλη μια φορά λάμπει δια της απουσίας της από τα τεκταινόμενα, έχοντας αποτύχει να διαχειριστεί τις σχέσεις της με το Ισραήλ, προς το μακροπρόθεσμο όφελος των δύο χωρών, παρέχοντας φερ’ ειπείν, μεσολαβητικές υπηρεσίες στην εξεύρεση μιας λύσης από το σημερινό αδιέξοδο του Παλαιστινιακού ζητήματος. Δεν το έπραξε, ούτε και οι συμφωνίες με το Ισραήλ είναι τέτοιες που παρέχουν σημαντικό όφελος για την Ελλάδα.
Ως κατακλείδα, θα αναφέρω μια παράγραφο από παλαιό άρθρο του Κώστα Τυρογιάννη στην Huffingtonpost, που δεν συμφωνώ μεν πλήρως με αυτό, αλλ’ είναι ενδιαφέρον για υπόθεση εργασίας: «Απέναντι στον στόχο της Τουρκίας, για βραχυπρόθεσμες τακτικές συμφωνίες, που ενισχύουν τον περιφερειακό της ρόλο, η Ελλάδα θα έπρεπε να επιδιώξει την σύναψη μιας μακροπρόθεσμης στρατηγικής συμμαχίας, βασισμένης στα καλώς εννοούμενα συμφέροντα του Ισραηλινού λαού και τις ιστορικές σχέσεις που για χιλιετίες συνέβαλαν στον πολιτισμό των δύο χωρών.
» Η απουσία μιας τέτοιας στρατηγικής θα πρέπει να αναζητηθεί στα πάγια προβλήματα της Ελληνικής πολιτικής και τις αδυναμίες των διαχειριστών της, που αρκούνται να ερμηνεύουν την πραγματικότητα μέσα από το ασπρόμαυρο πρίσμα του καλού-κακού. Το αποτέλεσμα είναι η Ελληνική προσέγγιση να θυμίζει κινήσεις εκκρεμούς ανάμεσα σε μια δήθεν πατριωτική ρητορική, που συχνά αποδίδει τα πάντα σε μια ανθελληνική σιωνιστική συνωμοσία, και σε μια μηδενιστική, δήθεν αριστερή, άποψη, που δεν λαμβάνει υπόψη την δύναμη και την διαχρονική σημασία του Ελληνικού πολιτισμού».
Μακεδών
voria.gr
