Για πρώτη φορά στα χρονικά τα ρωσικά συμφέροντα συμπίπτουν σε τόσο μεγάλο βαθμό με τα ελληνικά καθώς η Μόσχα έχει εκπονήσει στρατηγική τριπλής ανάσχεσης απέναντι στην Τουρκία και στα Αραβικά κράτη του Κόλπου δημιουργώντας "ζώνη ασφαλείας" στην Μεσόγειο.
Αυτό πρακτικά σημαίνει πως ο Ρωσικός Στόλος μαζί με το αεροπλανοφόρο "Ναύαρχος Κουζνέτσοφ" έρχεται Μεσόγειο σε μόνιμη βάση....
Η Ρωσία έχει εγγυηθεί στην ασφάλεια των χωρών Μαρόκο και Τυνησίας απέναντι στην ισλαμιστική απειλή ενώ για τον λόγο αυτό δημιουργεί ζώνη ασφαλείας στην Μεσόγειο προκειμένου να ανασχεθεί η τουρκική ηγεμονία και τα τζιχαντιστικά κινήματα αποσταθεροποίησης της Μέσης Ανατολής και της ρωσικής περιφέρειας.
Η ανακοίνωση της απόσυρσης των ρωσικών δυνάμεων από την Συρία αποτελεί συμβολική και διπλωματική παρέμβαση του Κρεμλίνου.
Στις 14 Μαρτίου, ο Σεργκέι Λαβρόφ εγγυήθηκε στον Τυνήσιο ομόλογό του την στήριξη της Ρωσίας, παρ’ όλο που η Τυνησία, αντιμετωπίζοντας την άνοδο του ισλαμιστικού κόμματος Εναχντά, απειλείται από το Λιβυκό χάος και την άνοδο του τζιχαντισμού στην Ακτή Ελεφαντοστού (τρομοκρατική επίθεση του Μαρτίου στο Γκραν Μπασάμ).
Ανάλογα υποστηρικτική ήταν και η στάση του Β.Πούτιν προς το Μαρόκο στο θέμα της Δυτικής Σαχάρας-κατά των διεκδικήσεων της Αλγερίας-, θέλοντας έτσι να δείξει ότι η χώρα μπορεί να περηφανεύεται για την μακρόχρονη ιστορία της και ότι έχει προοπτικές σταθερότητας άγνωστες για τα γειτονικά κράτη, προοπτικές αυτάρκειας από το δικό της πετρέλαιο και βαθιές εσωτερικές αντιφάσεις.
Επομένως διαμορφώνεται μία νέα ρωσική πολιτική στην Mεσόγειο, βασισμένη στο συριακό παράδειγμα (ρεαλισμός με σεβασμό στην κρατική κυριαρχία), η οποία έχει σκοπό να πείσει τις δύο χώρες, Αλγερία και Μαρόκο, ότι δεν πρόκειται μόνο για επίδειξη καλών προθέσεων.
Οι ρωσικές ενέργειες δείχνουν να ακολουθούν την λογική της τριπλής ανάσχεσης.
Πρώτον όσον αφορά τα νεο-Οθωμανικά σχέδια που έχει αναλύσει αρκετές φορές ο πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου, σκοπός είναι να ξαναδημιουργηθεί η ρωσική σφαίρα επιρροής πρώτον από το Σεράγεβο μέχρι το Κάιρο, δεύτερον από το Μαρόκο μέχρι την Ινδονησία.
Τρίτον, η σθεναρή στάση εναντίον των αραβικών πετρελαϊκών μοναρχιών και τοπικών ισλαμιστικών οργανώσεων.
Αυτή είναι μία στρατηγική που λαμβάνει υπ’ όψιν την είσοδο του κόσμου μας σε μία συγκρουσιακή πολυπολικότητα, η οποία φέρει τον κίνδυνο κατακερματισμού των κοινωνιών.
Η Ρωσία, με την έξοδό της προς την Μεσόγειο δεν αρκείται σε μία απλή εξωστρέφεια.
To Κρεμλίνο ίσως προσπαθήσει να δημιουργήσει μία προστατευτική ζώνη στην Μεσόγειο, εξυπηρετώντας έτσι βραχυπρόθεσμα αλλά και μακροπρόθεσμα σχέδια.
Δεδομένου του έντονου μουσουλμανικού στοιχείου (15% του πληθυσμού, ανάμεσα σε μία μίξη εθνικοτήτων), των τουρκικών επιρροών και της αποσταθεροποίησης των περιφερειών της από τζιχαντιστικές οργανώσεις (Καύκασος, Κεντρική Ασία), η Ρωσία ενδιαφέρεται να αναπτύξει μία εναλλακτική πολιτική απέναντι στον μουσουλμανικό κόσμο.
