Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας καλός, τίμιος, φιλότιμος άνθρωπος που μέλημα του ήταν η φροντίδα και η προστασία της οικογένειας, η τυπικότητα στην εργασία και η νομιμότητα στις υποχρεώσεις και στις σχέσεις του με την πολιτεία. Πολλές φορές όμως στην εμμονή του να μην πειράξει κάτι από την ομαλότητα και τον εφησυχασμό που διέκρινε την ατάραχη παρουσία του στην κοινωνία, καλλιεργούσε το έδαφος για να «φυτρώσουν», να αναπτυχθούν και να κυριαρχήσουν διάφοροι «τύποι» και χαρακτήρες ανθρώπων.
Κάποιοι συνοδοιπόροι του, λοιπόν, πονήρεψαν με το πέρασμα των χρόνων, και εκμεταλλευόμενοι την ολιγωρία και την ανέχεια πολλών άλλων τίμιων, ανύποπτων πολιτών, επιδίωξαν να τρυπώσουν σ’ ένα «κύκλωμα» που χαρίζει προνόμια και κατατάσσει σε βαθμίδες τις κοινωνικές τάξεις.
Η ύπαρξη των αθώων, φοβισμένων πολιτών, των λεγόμενων προβάτων, που μόνο ακούν, υπακούν και δεν μιλάνε, δίνει το ερέθισμα για να ξεπηδήσει μια άλλη ομάδα έξυπνων κουμανταδόρων της ζωής. Αυτοί είναι οι λεγόμενοι λύκοι, αδίστακτοι και σκληροί, που εκβιάζουν τα πρόβατα και έχουν ως υποχείρια τους τις αλεπούδες.
Για να περνάνε καλά τα πρόβατα, στο μέτρο του εφικτού, πρέπει να κλείνουν τα μάτια μπροστά στις παρατυπίες των αλεπούδων και να σκύβουν καταφατικά το κεφάλι, χωρίς αντίλογο, στις προσταγές των λύκων. Σ’ αυτό το παραμύθι της ζωής όποιο πρόβατο τολμήσει να εκστομίσει αλήθειες, θα κυνηγηθεί, θα γίνει στόχος, ίσως και να δωροδοκηθεί, για να ησυχάσει και να κλειστεί στο μαντρί του.
Τελικά, όταν οι λύκοι και οι αλεπούδες έχουν ανθρώπινη μορφή, τα δόντια τους είναι πιο κοφτερά και οι ορέξεις τους ξεπερνούν αυτές των σαρκοφάγων ζώων. Είναι προτιμότερο να ζουν ανάμεσα μας αληθινοί λύκοι και αλεπούδες γιατί το βλέμμα τους και η σκέψη τους έχουν καθαρότερο υπόβαθρο από τους ανθρώπινους λύκους και τις ανθρώπινες αλεπούδες που κυκλοφορούν ελεύθερα στην κοινωνία και προκαλούν ανεπανόρθωτες ζημίες και καταστροφές. Επίσης αρκετά είναι και τα ανθρώπινα πρόβατα που λαχταρούν να ζήσουν στο δάσος, γιατί εκεί, τα λεγόμενα άγρια ζώα είναι περισσότερο φιλικά και συνεργάσιμα από τα πολιτισμένα «τετράποδα» της κοινωνίας μας.
Τα πρόβατα δυστυχώς είναι πολλά και οι καλοί ποιμένες λίγοι. Αυτό δίνει τροφή στις αλεπούδες και τους λύκους να ζουν καλά, μέσα σε μια κόλαση υποκρισίας, ειρωνείας και υποταγής.
Δυστυχώς το μαντρί εγκλωβίζει, πνίγει, καταδυναστεύει, φυλακίζει, απομονώνει και πλάθει άλαλα στόματα.
Όσο τα πρόβατα θα είναι κλεισμένα στο μαντρί τους, χωρίς να αισθάνονται ελεύθερα στα βοσκοτόπια, οι αλεπούδες και οι λύκοι θα πληθαίνουν και θα εξουσιάζουν τα πάντα.
Γιάννης Τσαπουρνιώτης
agiosdimitriospierias.gr
