Του Κώστα Στούπα
Εδώ και αρκετούς μήνες η στήλη θεωρεί την κυβέρνηση Τσίπρα τελειωμένη υπόθεση. Όσο παραμένουν στην εξουσία επιβαρύνουν την κατάσταση της χώρας λόγω τραγικών ανεπαρκειών και ιδεοληψιών.
Επιβαρύνουν όμως και τη δική τους θέση σε σχέση με τις ευθύνες που θα ζητηθεί να αποδοθούν όταν η ευμετάβλητη κοινή γνώμη που συνθέτουν οι εξαπατηθέντες όλων των πλευρών θα αρχίσουν να αναζητούν υπεύθυνους ή έστω αποδιοπομπαίους τράγους για εξιλέωση.
Το βασικό σενάριο επιτυχούς εξόδου από τα αδιέξοδο που διαφαίνεται πως επεξεργάζεται η κυβέρνηση συνίσταται σε μια "μαϊμού" επιτυχή αξιολόγηση που θα δώσουν οι θεσμοί έναντι της αντιπαροχής της χώρας ως Hot Spot της Ευρώπης.
Το σενάριο αυτό "μπάζει" πανταχόθεν, πόσο μάλλον μετά τα νέα δεδομένα που δημιουργούν τα εκλογικά αποτελέσματα της περασμένης Κυριακής σε τρία γερμανικά κρατίδια.
Η κυβέρνηση ήλπιζε να κάνει όσες υποχωρήσεις απαιτηθούν αντισταθμίζοντας τις αντιδράσεις στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία και την κοινωνία με επικοινωνιακά τρυκ που θα αφορούσαν τη ρύθμιση του χρέους και τον πόλεμο κατά της διαπλοκής.
Στο ζήτημα της διαπλοκής τύπου, πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων η εικόνα που προκύπτει δεν είναι η δημιουργία κανόνων για διάκριση μεταξύ των τριών κατηγοριών, αλλά η συμμαχία με κάποια συμφέροντα έναντι κάποιων άλλων. Ό,τι έκαναν πάνω κάτω και οι προηγούμενοι.
Στο ζήτημα του χρέους οι εξελίξεις επίσης περιπλέκονται.
Ακόμη και αν υπήρχε κάποια θεαματική αλλαγή στα δεδομένα του χρέους, αυτή ελάχιστα θα βελτίωνε το ιδιαίτερα αρνητικό περιβάλλον που υπάρχει στη χώρα σε σχέση με τις ιδιωτικές επενδύσεις.
Η ήττα που υπέστησαν τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού στη Γερμανία την περασμένη Κυριακή σε συνδυασμό με την άνοδο του Ευρωσκεπτικισμού στην Ευρώπη μειώνει τις πιθανότητες ακόμη και μιας συμφωνίας για το χρέος χωρίς πραγματικό αντίκρισμα αλλά για επικοινωνιακούς λόγους.
Υπό τις παρούσες συνθήκες στη χώρα, όχι σοβαρές επενδύσεις με μακροπρόθεσμο χαρακτήρα δεν μπορεί να προσελκύσει, αλλά ούτε την εμπιστοσύνη των μικροκαταθετών στις τράπεζες να ανακτήσει.
Το τραγικό δε όλης της ιστορίας είναι πως η ηγεσία και τα στελέχη της κυβέρνησης δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος της δυσπιστίας που υπάρχει στην οικονομία τόσο έναντί τους όσο και κατά συνέπεια και έναντι της χώρας.
Όχι μόνο δεν έχει βελτιωθεί το κλίμα εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και τη χώρα με την αδυναμία εφαρμογής του τρίτου μνημονίου που υπέγραψε το περασμένο καλοκαίρι, αλλά το "μπάχαλο" της προσφυγικής-μεταναστευτικής κρίσης με την αδυναμία ελέγχου των ανατολικών συνόρων της χώρας αναδεικνύει το γενικότερο πρόβλημα διακυβέρνησης, παρά την εκχώρηση εξουσίας και κυριαρχίας σε συμμάχους και άτυπες πολιτικές ηγεσίες όπως της κας Μέρκελ.
Η χώρα έγινε μη κυβερνήσιμη σταδιακά στη μεταπολίτευση με την αναβάθμιση του ρόλου των συντεχνιών και των συνδικαλιστών πελατών του δημοσίου. Οποιαδήποτε προσπάθεια μεταρρύθμισης και ανάκτησης της εξουσίας από τις εκάστοτε κυβερνήσεις βρήκε σκληρές αντιδράσεις και ανεκόπη από το παρασιτικό παρακράτος των πελατών.
Στην Ειδομένη, το Ανατολικό Αιγαίο και την έξοδο των ικανών Ελλήνων από τη χώρα ζούμε τον επίλογο του δράματος της διάλυσης.
Το παρακράτος των πελατών και των συντεχνιών ελέγχει ολοκληρωτικά τα περισσότερα κόμματα και αυτό γίνεται φανερό από την ταύτιση επιδιώξεων και συμφερόντων που τέμνει εγκάρσια όλο το πολιτικό σκηνικό. Αρκεί να παρατηρήσει κάποιος τα συγκοινωνούντα δοχεία των Καραμανλικών με το ΣΥΡΙΖΑ και το βαθύ ΠΑΣΟΚ.
Μοιραία φτάσαμε στη χρεοκοπία, όπου το παρακράτος αυτό σε μια πλήρους ισχύος επίδειξη δύναμης ώθησε στην εξουσία ένα τυχαίο κόμμα με μια τυχαία ηγεσία με επικοινωνιακές μόνο ικανότητες.
Το πρόβλημα της χώρας έγκειται πως το μοντέλο της οικονομίας που εκτρέφει το διογκωμένο παρασιτικό παρακράτος δεν είναι βιώσιμο και βρίσκεται υπό κατάρρευση.
Η κυβέρνηση προσπαθεί με τις εισροές κάποιων υψηλού ρίσκου hedge funds στις τράπεζες και το ΕΣΠΑ να ανακόψει την προϊούσα κατάρρευση. Η Ελλάδα παραμένει όρθια τυπικά, γιατί ουσιαστικά έχει καταρρεύσει, γιατί οι σύμμαχοι, δανειστές και εταίροι δεν είναι σε θέση να διαχειριστούν μια κατάσταση διάλυσης ανάλογη της Βουλγαρίας ή της Αλβανίας των αρχών της δεκαετίας του ’90.
Οι εξελίξεις στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ αυξάνουν μαθηματικά τις ανά πάσα στιγμή πιθανότητες πρόωρου τέλους μιας προδιαγεγραμμένης πορείας διάλυσης.
capital.gr
