Σύμφωνα με το 7ο κεφάλαιο του «Εγχειριδίου των Παιδόφιλων», στο οποίο εμπεριέχεται «Κώδικας» της μεταξύ τους επικοινωνίας, ο οποίος εντοπίστηκε στο «σκοτεινό διαδίκτυο» (Dark Web), ύστερα από πολύμηνες και στοχευμένες έρευνες εξειδικευμένων Αξιωματικών της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος τα μέλη των παιδοφιλικών «οργανώσεων» χρησιμοποιούν διάφορα είδη συμβόλων και λογότυπων για να αναγνωρίζονται μεταξύ τους. Με τον τρόπο αυτό γνωστοποιούν στα υπόλοιπα μέλη τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις καθώς και τις ταυτότητες (γένος-ηλικία) των «στόχων» τους. Με βραχιόλια, δαχτυλίδια, τατουάζ ακόμα και νομίσματα υπηρετούν αυτό τον αρρωστημένο σκοπό.BLogo: «boylover»
Το BLogo, «boylover» που συμβολίζεται από δύο μπλε τρίγωνα, το ένα μέσα στο άλλο, σε σπειροειδή μορφή. Το συγκεκριμένο σύμβολο αναφέρεται στους παιδόφιλους που προτιμούν μικρά αγόρια.
LBLogo: «littleboylover»
Το LBLogo, «littleboylover», που συμβολίζεται από ένα παρόμοιο σχέδιο του Blogo, χωρίς γωνίες, και υποδηλώνει την προτίμηση στα μικρά αγόρια.
Glogo «Girllover»
Το Glogo, «Girllover», που συμβολίζεται από δύο καρδιές η μία μέσα στην άλλη και υποδηλώνει την προτίμηση στα κορίτσια.
Clogo: «Childlover»
Το Clogo, «Childlover», που συμβολίζεται από μια πεταλούδα που τα φτερά της έχουν σχήμα καρδιάς και υποδηλώνει την προτίμηση και στα δύο φύλα.
«Όπως έχει αποδειχθεί στην πράξη, οι παιδόφιλοι χρησιμοποιούν τα ηλεκτρονικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προκειμένου να αποκτήσουν πρόσβαση σε παιδιά, ενώ ενδέχεται να προσποιούνται τον έφηβο για να συζητούν και να παίζουν παιχνίδια με τα θύματά τους στο Διαδίκτυο. Στοχεύουν σε συγκεκριμένες ηλικίες και φύλο, συνήθως παιδιά προεφηβικής ηλικίας, και δρουν μεθοδικά και με υπομονή για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους. Μπορεί επίσης να προβούν σε πράξεις συναισθηματικού εκβιασμού ή να απειλήσουν το παιδί, προκειμένου να μην αποκαλύψει τις δραστηριότητές τους στους γονείς του» αναφέρεται στο εγχειρίδιο. Πράγματι το μεγαλύτερο βήμα εξέλιξης στην ιστορία της παιδοφιλίας-παιδεραστίας, σύμφωνα με τους ερευνητές, είναι το Διαδίκτυο. Τα δωμάτια επικοινωνίας (chat rooms), καθώς και οι σελίδες κοινωνικής διαδικτύωσης (βλέπε Facebook), όπως αποδεικνύεται περίτρανα και από τις συλλήψεις των τελευταίων χρόνων, παρέχουν στους παιδόφιλους τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να εντοπίζουν τους στόχους τους, καθώς και ένα ασφαλέστερο περιβάλλον που συμβάλλει στο να μην ανακαλυφθούν.
Το Τμήμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος αντιμετωπίζει όλο και περισσότερες υποθέσεις παιδικής πορνογραφίας, ενώ όπως αναφέρεται σε έρευνες, ο τζίρος της παιδικής πορνογραφίας στο σύνολο του Διαδικτύου υπερβαίνει τα τρία δισεκατομμύρια ευρώ ανά έτος και ο αριθμός τον ιστοσελίδων παιδικού πορνογραφικού υλικού τα τελευταία δέκα χρόνια αυξήθηκε κατά 345%.
με την ελληνική αστυνομία τα γενικά χαρακτηριστικά του παιδόφιλου συνοψίζονται στα εξής: «είναι συνήθως άντρες, κατά 90%, άνω των 30 ετών, χωρίς ιδιαίτερες συναναστροφές με άτομα της ηλικίας τους. Ανήκουν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και συχνά επιλέγουν επαγγέλματα που τους επιτρέπουν την καθημερινή επαφή με τα παιδιά (δάσκαλοι, γυμναστές, επιστάτες). Τις περισσότερες φορές μάλιστα έχουν τα δικά τους παιδιά και είναι άτομα «υπεράνω πάσης υποψίας, αφού πολλοί εξ’ αυτών είναι φίλοι, συγγενείς ή γνωστοί του παιδιού.
Κατά κύριο λόγο αρέσκονται σε πράγματα που αρέσουν στα παιδιά, όπως για παράδειγμα οι συλλογές ακριβών και δημοφιλών παιχνιδιών ή κατοικιδίων που τα χρησιμοποιούν ως «δολώματα». Επίσης τους αρέσει να κρατάνε ενθύμια από τα θύματά τους και συνήθως έχουν στην κατοχή τους μεγάλες συλλογές πορνογραφικού υλικού. Οι περισσότεροι έχουν κακοποιηθεί και οι ίδιοι στην παιδική τους ηλικία.
Καταγγέλλονται μόνο τα μισά των περιστατικών κακοποίησης
Μετά την κύρωση και εφαρμογή της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης για την προστασία των παιδιών κατά της γενετήσιας εκμετάλλευσης και κακοποίησης (Νόμος 3727/2008) τα πράγματα έγιναν πιο αυστηρά. Πλέον απαγορεύεται δια νόμου η άσκηση επαγγέλματος που συνεπάγεται επαφή με παιδιά στον δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα σε όσους όχι μόνο έχουν καταδικαστεί αλλά και σε όσους διώκονται για εγκλήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας παιδιών και της οικονομικής εκμετάλλευσης της γενετήσιας ζωής παιδιών.
Ανησυχητικό όμως είναι το γεγονός πως μόνο τα μισά περίπου θύματα βρίσκουν το κουράγιο να καταγγείλουν περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης, με τον φόβο του στιγματισμού από την κοινωνία να αποτελεί έναν από τους σοβαρότερους παράγοντες «συγκάλυψης» τέτοιων εγκλημάτων.
Η σωστή ενημέρωση των παιδιών από τους γονείς για τη διαφορά του καλού από το κακό άγγιγμα είναι ένα πρώτο βήμα προφύλαξης. Απαραίτητα όμως είναι και η εμπιστοσύνη στα λεγόμενα των παιδιών, καθώς το 95% των θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης καταγγέλλει πραγματικά γεγονότα.
