Του Μιχαήλ Στυλιανού
Αποκαλυπτικό άρθρο Βορειοελλαδίτη Μητροπολίτη στο «Παρόν» της περασμένης Κυριακής, περί την μανιώδη δράση του Πατριάρχη για τον διαμελισμό της Εκκλησίας της Ελλάδος και η δήλωση του κ. Βαρθολομαίου για την συνάντηση του Κυρίλλου Μόσχας με τον Πάπα, στην Κούβα, την οποία πανηγύρισε ο τουρκικός Τύπος, επισύρουν αναγκαστικά την προσοχή στις φροντίδες και ενασχολήσεις του Προκαθημένου της Ορθοδοξίας, επειδή:
α) Συμβαίνουν σε στιγμή που το ελληνικό έθνος ψυχορραγεί, υπό τα αλλεπάλληλα δολοφονικά πλήγματα στιλέτου, που δέχεται καθημερινά από εχθρούς, «συμμάχους», «εταίρους» και γείτονες και
β) Το χριστιανικό πλήρωμα πολλών δεκάδων χιλιάδων ψυχών σε χώρες της Μέσης Ανατολής υφίσταται συστηματικό μαρτύριο και αφανισμό, που –επίσης- δεν φαίνεται να συγκλονίζει ιδιαίτερα το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.
Οι αλλότριες φροντίδες, ενέργειες, δηλώσεις και σιωπές του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, εγείρουν έτσι το οδυνηρό ερώτημα: Στην υπηρεσία ποιας «Εκκλησίας» πρέπει να ενταχθούν;
Η εκκλησιαστική συνάντηση της Αβάνας
Η αφύπνιση της διεθνούς συνείδησης στον αιματηρό διωγμό των χριστιανών ήταν ο διακηρυγμένος πρωταρχικός στόχος της συνάντησης του Πάπα Φραγκίσκου και του Πατριάρχη Μόσχας Κυρίλλου στην Αβάνα. Ωστόσο η αναγγελία της υποκίνησε τον κύριο Βαρθολομαίο στην ακόλουθη δήλωση: « ΄Οσον αφορά την θρησκεία, ο στόχος αυτής της συνάντησης είναι θετικός. Αλλά το Βατικανό οφείλει να προσέξει μήπως γίνει το δεκανίκι στις φιλοδοξίες της Μόσχας !»
Δυτικά Μέσα Μαζικού (ψυχροπολεμικού) Επηρεασμού, που συνέπεσαν σε ταυτόσημη θέση με τον Πατριάρχη, ότι ο Πάπας Φραγκίσκος «επέτρεψε να χρησιμοποιηθεί για τις πολιτικές επιδιώξεις του Κρεμλίνου», στηλιτεύθηκαν σε άρθρο του Άντονι Σάλβια, πρώην πολιτικού συμβούλου του Προέδρου Ρέιγκαν, που τόνιζε:
« Αυτοί οι ισχυρισμοί εκφράζουν τις προτεραιότητες εκείνων στη Δύση που αντιστρατεύονται τις αγαθές σχέσεις με τη Ρωσία και επιδιώκουν αντιθέτως να διανοίξουν ρήγμα μεταξύ των δύο πλευρών της ευρωπαϊκής ηπείρου. Η οποία – όπως ο Πάπας Ιωάννης-Παύλος ο 2ος συνήθιζε να λέει- είναι ένας οργανισμός που αναπνέει με δύο πνεύμονες: τον Λατινικό Δυτικό και τον Βυζαντινό Ανατολικό».
Όσο και αν ικανοποίησε τον Τύπο της χώρας της οποίας είναι υπήκοος και στης οποίας τον στρατό υπηρέτησε ως αξιωματικός, η δήλωσή του κ. Βαρθολομαίου ήταν ασυμβίβαστη με την ιδιότητα και επιζήμια για τη φήμη και την επιρροή του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Eπειδή :
- Η διδασκαλική ex cathedra συγκατάθεση, στο πρώτο σκέλος της δήλωσης, «ως προς τον θρησκευτικό στόχο», θα ενοχλήσει έντονα τον Πάπα με τον πατερναλισμό της και θα βλάψει τις σχέσεις που αγωνίζεται να συσφίξει μαζί του.
- Η σύστασή του στο Βατικανό, να μη γίνει «δεκανίκι της Μόσχας», τον κατεβάζει από τον πατριαρχικό θρόνο στον άχαρο ρόλο εθελοντή στην προπαγανδιστική αρένα του ψυχρού πολέμου, που παροξύνθηκε με τη ρωσική χειρουργική επέμβαση στη Συρία. Επέμβαση σωτηρίας για Χριστιανούς, Αλεβίτες , Κούρδους και άλλους , αλλά που ανατρέπει τα σχέδια διαφόρων ανωμάλων συμμαχιών και μεταβάλλει τα αυτοκρατορικά όνειρα του Ερντογάν σε εφιάλτη.
«Στο κοινό ανακοινωθέν της συνάντησης του Πάπα Φραγκίσκου με τον Πατριάρχη Μόσχας δεσπόζει η συγκινητική έκφραση αγωνίας και συντριβής για το μαρτύριο των Χριστιανών της Μέσης Ανατολής», διαπιστώνει ο Άντονι Σάλβια στο άρθρο του. Ο κ. Βαρθολομαίος εμφανίσθηκε με τη δήλωσή του διακατεχόμενος από διαφορετικές αγωνίες…
Είναι προφανείς οι δυσκολίες Πατριάρχη στην Ινσταμπούλ -πρωτεύουσα του Χαλιφάτου, στα όνειρα του Ερντογάν- όταν οι σφαγιαζόμενοι στη Μέση Ανατολή Χριστιανοί είναι θύματα ισλαμιστών συμμάχων του επίδοξου Χαλίφη. Ο οποίος απειλεί με πόλεμο τη Ρωσία, που εξαφανίζει από τη σκακιέρα τους συμμάχους του σφαγιαστές , συμμορφούμενη και στις ευχές Κυρίλλου και Πάπα. Αλλά…
Εάν η αναζήτηση ισορροπίας μεταξύ συγκρουόμενων καθηκόντων ( ! ! ! ) είναι ανέφικτη (ή εγκαταλείπεται αυτοβούλως), και η διακονία του Ευαγγελίου υποχωρεί στην πολιτική σκοπιμότητα, τότε το κύρος, η ηθική ακτινοβολία και ο εκκλησιαστικός θρόνος του Πατριάρχη Κωνσταντινούπολης εκτίθενται σε αμφισβήτηση..
Η διχαστική δραστηριότητα στην Ελλάδα
Αλλά πλήττουν και του ελληνικού λαού τα αισθήματα πολλές αυθαίρετες «εισπηδήσεις» του κ. Βαρθολομαίου, αντίθετες προς το εθνικό συμφέρον. Αποκαλυπτικό άρθρο «Μητροπολίτη Βορείου Ελλάδος» στο Παρόν της περασμένη Κυριακής στοιχειοθετεί την καταγγελία μιας συστηματικής, πολυετούς εκστρατείας του κ. Βαρθολομαίου να καταλύσει, ή έστω να ακρωτηριάσει, το αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Και η χρονίζουσα κρίση εξ αυτής της αιτίας φαίνεται να διέρχεται νέα έξαρση, που εξηγεί την απουσία του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου ( για «προσωπικούς λόγους») από τη πρόσφατη Σύναξη των Ορθοδόξω ν Προκαθημένων στη Γενεύη.
Στην επιδίωξη αυτή προκύπτει ότι ο Πατριάρχης δεν φείδεται μεθόδων, ελάχιστα χριστιανικών, (υποκίνηση διαιρέσεων, απόπειρες υφαρπαγής νόμων από ανύποπτες, ή ανεξίθρησκες κυβερνήσεις και άλλα…) σε βαθμό που να έχει καταστεί εφιάλτης της ελλαδικής Ιεραρχίας, την διοικητική δικαιοδοσία της οποίας επιμένει να οριοθετήσει στα σύνορα της «μικρής Ελλάδας» του 1880 –εκεί που την θέλουν Νταβούτογλου και Ερντογάν.
Η δηλητηριώδης εκστρατεία του εναντίον του αλησμόνητου Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου -του τελευταίου Ηγέτη του ελληνισμού- η οποία ενίσχυσε την εθνοφονική επιχείρηση εξόντωσής του, δεν κινδυνεύει να λησμονηθεί. Οι « Ικεσίες του στον Μεγαλοδύναμο» για τη ψυχή και το έργο του Κεμάλ, στο βιβλίο επισκεπτών του ομώνυμου «Μουσείου» στη Θεσσαλονίκη , όπου τον ξενάγησε ο Μπουτάρης, αποτελούν scripta manent , διαφωτιστικά για τον σεβασμό του Βαρθολομαίου στις εθνικές ευαισθησίες των Ελλήνων.
Ούτε έχει διαφύγει την προσοχή, όσων νοιάζονται για την επιβίωση του έθνους, πως στο «Φανάρι» έλκονται και συχνά βρίσκουν θαλπωρή και ορμητήριο διάφοροι εχθροί του «εθνο-λαϊκισμού», ( έτσι χαρακτηρίζουν τον πατριωτισμό), οι φανατικοί της ελληνο-τουρκικής φιλίας πάση θυσία, οι αναθεωρητές της ιστορίας, και κάποιοι τέως ή νυν ανταποκριτές της ΕΡΤ ή ΑΠΕ στην Κωνσταντινούπολη, που επιμένουν και σήμερα στα «πάνελ» πως «στο Αιγαίο δεν υπάρχουν σύνορα.»
Από το συνοπτικό άθροισμα των ανωτέρω αναδύεται απαιτητικό το ερώτημα του τίτλου και το συνακόλουθο εάν εξυπηρετεί πλέον καθόλου η παραμονή του Πατριαρχείου στη Τουρκία , με Πατριάρχη υπήκοο και όμηρο της τουρκικής εξουσίας . Στο οποίο ερώτημα επιβάλλεται να εγκύψει μια (κάποτε) εθνική ελληνική κυβέρνηση.
Περίληψη δημοσιεύθηκε στο «Παρόν».
