«Ξεκίνησε από την ψυχολογική, τη λεκτική και συμπληρωματικά μετά ήρθε και η σωματική βία σε σημείο που εγώ πήγα να χάσω το παιδί μου και κορυφώθηκε σε τέτοιο σημείο που γλίτωσα από δολοφονία». Συγκλονίζει η μαρτυρία γυναίκας που περιγράφει την κόλαση των καθημερινών ξυλοδαρμών που άρχισε μαζί με την εγκυμοσύνη της με τον σύζυγό της να χτυπά στη συνέχεια και το παιδί τους.
Σύμφωνα με την ΕΡΤ, ο κατηγορούμενος για κακοποίηση ασκούσε σωματική βία πάνω στη γυναίκα ακόμη και όταν ήταν έγκυος απειλώντας την πως θα την σκοτώσει.
Ο εφιάλτης για την 50χρονη συνεχίστηκε και μετά την γέννηση του παιδιού της.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ραγδαίες εξελίξεις με τον θάνατο του μωρού στην Κω: Ενδείξεις σεξουαλικής κακοποίησης στη σορό του
«Με είχε σπρώξει με το παιδί από τις σκάλες ενώ το είχα στην αγκαλιά μου και το θήλαζα, έχει τύχει να μου δίνει μπουνιές στην πλάτη. Δυο χρόνια μετά την έναρξη της κακοποιητικής συμπεριφοράς του πια, τα πράγματα είναι εμφανή. Εγώ είμαι αιμόφυρτη, χρειάζομαι περίθαλψη και τότε πλέον καταγγέλλω. Καλώ την αστυνομία, εκείνος το βάζει στα πόδια προκειμένου να μην τον πιάσουν, πριν φύγει μου λέει ''θα σε σκοτώσω εάν μιλήσεις''» αποκαλύπτει το θύμα.
Υπό τον φόβο και τις απειλές αποφάσισε να πάρει συναινετικό διαζύγιο. Τίποτα όμως δεν ήταν αρκετό για να σταματήσει την εκδικητική μανία του.
Όπως αναφέρει το θύμα κακοποίησης: «τα περιστατικά δυναμιτίστηκαν. Ερχόταν με την δικαιολογία της επικοινωνίας με το παιδί γιατί το ποινικό δικαστήριο δικάστηκε πέντε χρόνια μετά από το περιστατικό. Σε αυτό το διάστημα το δικαστήριο του έδωσε δικαίωμα επικοινωνίας με το παιδί, δεν με προστάτεψαν προκειμένου να μην έρχεται σε επαφή μαζί μου».
Στην ερώτηση αν χτυπούσε και το παιδί η γυναίκα απαντά: «ναι, όταν άρχισε η δικαστική επικοινωνία και το έπαιρνε, το παιδί γυρνούσε με σημάδια τα οποία δεν ερμήνευσα αρχικά έτσι. Νόμιζα ότι κάπου χτύπησε, το παιδί ήταν μικρό, ο λόγος του δεν ήταν ακόμα οργανωμένος προκειμένου να μου πει τι συμβαίνει, χτυπιόταν, ούρλιαζε, δεν ήθελε να πάει».
Σήμερα η γυναίκα αισθάνεται πιο δυνατή. Οι μνήμες όμως ξυπνούν. Όπως λέει «τα πρώτα χρόνια ήμουν τρομοκρατημένη. Όταν όμως έγινε το περιστατικό με το παιδί, είπα δεν με νοιάζει τίποτα. Πάτησα στα πόδια μου».
