Θέλουμε να είμαστε αληθινοί και ειλικρινείς με τους άλλους, αλλά από την άλλη η αλήθεια του καθενός κρύβεται βαθιά πίσω από τα προσωπεία μας. Είμαστε ψεύτες προς τον εαυτό μας.
Στρουθοκαμηλίζουμε μπροστά στην αλήθεια μας. Φοβόμαστε τι θα ανακαλύψουμε κι έτσι δεν μπαίνουμε στην διαδικασία μιας εσώτερης αυτοκριτικής.
Είμαστε ο μεγάλος άγνωστος του εαυτού μας.
Χρειάζεται τόλμη για να παραδεχθείς τελικά ποιος είσαι και ποιος δεν είσαι.
Είναι σκληρή η πραγματικότητά μας. Θέλει να διαθέτεις την απλότητα και την ταπείνωση για να την αποδεχθείς.
Οι περισσότεροι μένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων. Δεν σκάβουμε βαθιά στο νου και στην καρδιά μας.
Κρατάμε μια απόσταση από αυτήν την επώδυνη διαδικασία της αυτοανακάλυψης. Δεν μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε γιατί αρνούμαστε να γκρεμίσουμε το αυτοείδωλο που τόσα χρόνια κτίζαμε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως: Ο «υποχρεωτικός» εμβολιασμός είναι ανάγκη να επικρατήσει
Κι όμως, αν θελουμε πραγματικά να προοδεύσουμε ως άνθρωποι, ως χριστιανοί χρειάζεται να βρούμε την αλήθεια μας. Να κοιτάξουμε κατάματα το είναι μας, χωρίς δικαιολογίες, αφήνοντας την γνώμη των άλλων στην άκρη.
Διότι άλλο τι δείχνουμε και άλλο τι είμαστε πραγματικά. Άλλο τι πράττουμε και άλλο τι σκεφτόμαστε. Άλλο τι πετυχαίνουμε και άλλο τι ποθούμε. Άλλο πως ζούμε κι άλλο πως θέλαμε να ζούμε.
Χρειάζεται να παραδεχτούμε ποιοι είμαστε. Όλοι οι άνθρωποι σήμερα θεωρούν τον εαυτό τους καλό και δίκαιο. Τότε ποιος είναι ο κακός και άδικος; Γιατί η κοινωνία μας όζει από κακίες, διαπλοκές, προδοσίες, απάτες, πονηρίες, αδικίες;
Ναι σίγουρα κάποιοι είναι πιο κακοί από εμάς, πιο άδικοι, πιο πονηροί. Όμως εμείς είμαστε τελικά καθ’ όλα αθώοι;
Όχι δεν είμαστε. Τον μόνο Αθώο της ιστορίας Τον κρεμάσαμε πάνω στον Σταυρό. Μόνο Εκείνος είναι αθώος.
Στην εξομολόγηση σχεδόν κανείς δεν παραδέχεται ότι είναι κακός, σκληρός, ιδιότροπος, αχάριστος, ανήθικος, αλαζόνας, απατεώνας. Για όλα υπάρχει μια δικαιολογία. Επικαλούνται ότι χρειάζεται να επιβιώσουν , ότι δεν φταίνε, ότι παρασύρθηκαν κτλ.
Έχει εκλείψει η αρχοντιά της μετάνοιας. Γιατί; Διότι μάθαμε να κλαψουρίζουμε και όχι να κλαίμε με την αλήθεια μας, προτιμούμε να εθελοτυφλούμε μπροστά στα χάλια μας παρά να ταπεινωθούμε· και γι’ αυτό δεν έχουμε την διαύγεια να μετανοήσουμε. Κι έτσι εγκλωβιζόμαστε σε έναν τραγικό φαύλο κύκλο.
Οι Άγιοί μας όμως βρήκανε την αλήθεια τους· κατάλαβαν ποιοι είναι και αναλόγως πράξανε.
Αυτούς χρειάζεται και εμείς να ιχνηλατήσουμε. Να αποκτήσουμε το φρόνημά τους, την αυταπάρνησή τους, το ήθος τους, την μάτια τους.
Το πρώτο όμως που χρειάζεται είναι θέληση. Θέληση να νικηθώ παρά να πληγώσω και όχι να νικήσω με κάθε κόστος, θέληση να σταυρωθώ για χάρη των άλλων και όχι να σταυρώνω τους άλλους.
Θέληση για να περάσω από την αλήθεια μου στην αποκάλυψη της Αλήθειας στην ζωή μου.
Ναι, όντως όλα αυτά μας φαίνονται δύσκολα γιατί δεν θέλουμε.
Και αυτή είναι η αλήθεια των περισσοτέρων μας…
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
