Κατά την διαρρεύσασα Δ΄ Εβδομάδα των Νηστειών ο Σεβ. Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνός την Παρασκευή, 9 του μηνός Απριλίου ε.έ., προέστη της Ακολουθίας των Χαιρετισμών στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Παναγίας Ελευθερωτρίας Διδυμοτείχου, όπου και υποδέχθηκε τον επισκεπτόμενο το Διδυμότειχο, για υπηρεσιακούς λόγους, Υφυπουργό Παιδείας κ. Ευάγγελο Συρίγο.
Το Σάββατο της αυτής Εβδομάδος, επί τη μνήμη του Ιερομάρτυρος Αγίου Γρηγορίου του Ε΄, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, του απαγχονισθέντος προ 200 ετών, στις 10 Απριλίου 1821, και επί τη μνήμη του νεομάρτυρος Αγίου Δήμου, του εκ Μακράς Γεφύρας, ιερούργησε στον Ιερό Ενοριακό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στο Βάλτο Ορεστιάδος, όπου και μίλησε για τους νεομάρτυρες και την συμβολή τους να παραμείνει στις καρδιές των υπόδουλων άσβεστη η φλόγα για την ελευθερία και η αγάπη τους για τον Χριστό.
Την Δ΄ Κυριακή των Νηστειών, 11 του μηνός Απριλίου ε.έ., ο Σεβασμιώτατος επισκέφθηκε την κωμόπολη των Ριζίων και ιερούργησε στον Ιερό Ενοριακό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών, όπου φυλάσσεται η θαυματουργή εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Με αφορμή τον τιμώμενο υπό της Εκκλησίας όσιο Ιωάννη τον Σιναΐτη, τον συγγραφέα της Κλίμακος, ο Σεβασμιώτατος αναφερόμενος στις διαστάσεις της πνευματικής ασκήσεως σημείωσε·
«Σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Σιναΐτη, ἡ ἄσκηση ἔχει διπλό χαρακτῆρα. Εἶναι ταυτόχρονα ἀφαίρεση καί πρόσθεση, ἀπάρνηση καί ἀποδοχή, στέρηση καί προσθήκη. Κάθε μονομέρεια ἀκυρώνει τήν ἀσκητική προσπάθεια. Ἀπό τή μία πλευρά στερεῖται καί ἀπό τήν ἄλλη προσθέτει. Δέν μπορεῖ μόνον νά ἀπαρνιέται κάποια πράγματα, πρέπει καί ν’ ἀποδέχεται κάποια ἄλλα. Δέν γίνεται μόνο νά ἀφαιρεῖ, εἶναι ἀπαραίτητο καί νά προσλαμβάνει.
»Ἡ ἄσκηση εἶναι ὁλοκληρωμένη, ὅταν ὁ ἀσκούμενος ἀποδεσμεύεται- ἐλευθερώνεται ἀπό καθετί πού τόν χωρίζει ἀπό τό Χριστό, ἀλλά ταυτόχρονα υἱοθετεῖ καί προσλαμβάνει καθετί πού τόν ἑνώνει μέ τό Χριστό. Κατ’ ἀρχήν ὁ ἀσκητής ἀπαρνιέται τόν κόσμο καί τήν κοσμική νοοτροπία. Παράλληλα, ὅμως, υἱοθετεῖ τόν κόσμο, προσεύχεται γι’ αὐτόν, τόν ἐξαγιάζει μέ τήν προσευχή του καί τόν καθαρίζει μέ τό παράδειγμά του. Ὁ ἀσκητής ἀπορρίπτει καί ἀποστρέφεται τήν ἁμαρτία. Ταυτόχρονα ὅμως δέν τή φοβᾶται, ἀλλά μάχεται ἐναντίον της. Ἐνῶ ἀπορρίπτει τήν ἁμαρτία, ἀγαπᾶ τόν ἁμαρτωλό καί ἐξαντλεῖ κάθε περιθώριο γιά νά τόν βοηθήσει. Ὁ ἀσκητής στερεῖ τόν ἑαυτό του ἀπό χαρές καί ἀπολαύσεις, ἁπλές καί καθημερινές, ὅπως εἶναι ἕνα πλούσιο γεῦμα ἤ δεῖπνο, ἡ διασπαστική διασκέδαση, οἱ φαιδρές παρέες, οἱ αἰσθησιακές παρεκτροπές καί ὅλα τά συναφῆ, πού ἱκανοποιοῦν πρόσκαιρα τίς πέντε αἰσθήσεις. Δέν μένει, ὅμως, μόνο στή στέρηση καί στήν ἄρνηση. Προχωράει στήν πρόσθεση καί στή θέση.
»Ὁ ἀληθινός ἀσκητής προσθέτει στή ζωή του ἕνα στοιχεῖο πού τόν ξεχωρίζει ἀπό τούς ἄλλους. Αὐτό εἶναι ἡ προσευχή. Ὁ ἀσκητικός ἀγῶνας ἔχει σκοπό του νά ἐμβαθύνει ὁ ἄνθρωπος στήν προσευχή. Οἱ στερήσεις καί οἱ ἑκούσιες ἀπαγορεύσεις ἀποκτοῦν νόημα και καρποφοροῦν μόνον ὅταν καλλιεργοῦν τήν προσευχή. Ὁ ἀγωνιστής στερεῖται ὄχι γιά νά χάσει ἀλλά γιά νά ἔχει. Στερεῖται τά καθημερινά, γιά νά ἔχει τά αἰώνια. Στερεῖται γεύσεις, ἡδονές, ὑλικές χαρές, γιά νά ἔχει χάρη, εὐλογία καί νά βρίσκεται σέ κοινωνία μέ τό Χριστό. Ὁ ἀσκητής προσθέτει ἐπίσης στή ζωή του τήν ἀρετή. Ἀρνεῖται τήν πτώση, τή γεύση τῆς ἁμαρτίας, διότι πεινᾶ καί διψᾶ γιά τή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀθλητής τοῦ πνεύματος βελτιώνει τήν ποιότητα τοῦ χαρακτῆρα του, περικόπτει τά ἐλαττώματα, ἀποφεύγει τίς πτώσεις, καθαρίζει τή βρωμιά, ὄχι γιά νά εἶναι καλός, ὄχι γιά νά κερδίσει φήμη, ὄχι γιά νά ἔχει ἥσυχη συνείδηση. Ἀγωνίζεται νά αὐξήσει τήν ἀγάπη, νά θεμελιώσει τήν ταπείνωση, νά κινηθεῖ μέ διάκριση, μόνο καί μόνο γιά νά καταστήσει τόν ἑαυτό του κατοικητήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Δέν γίνεται καλός ἀπό ἠθική ἀνησυχία. Γίνεται καλός ἀπό ὀντολογική ἀγωνία. Ἐπιθυμεῖ νά μοιάσει στό Χριστό· νά κερδίσει τήν υἱοθεσία τοῦ Πατέρα· νά φωτισθεῖ ἀπό τό Πανάγιο Πνεῦμα. Ὁ ἀσκητής βελτιώνεται, γιά νά γίνει ἄξιος τοῦ σκοποῦ γιά τόν ὁποῖο πλάσθηκε. Χάνει ἀπό τά ἀνθρώπινα, γιά νά κερδίσει τά θεῖα».
Το απόγευμα της ιδίας ημέρας ο Σεβασμιώτατος χοροστάτησε στην ακολουθία του Κατανυκτικού Εσπερινού στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Γεωργίου Σουφλίου, όπου ομίλησε επίκαιρα ο εκ των κληρικών της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως Αρχιμ. Γρηγόριος Λιόλιος με θέμα: «Η προσευχή στην εν Χριστώ ζωή», τονίσας, μεταξύ άλλων· «Εν Χριστώ ζωή σημαίνει να αρνηθούμε την αμαρτία και να γνέψουμε καταφατικά με θερμή καρδιά στην αγιότητα. Να απελευθερωθούμε από την τυραννίδα των παθών και να υποταχθούμε αυτοπροαιρέτως στις Εντολές του Ευαγγελίου. Να εξέλθουμε από τον φαύλο κύκλο της αμαρτίας και να εισέλθουμε στον παράδεισο των αρετών. Ο άνθρωπος που επιθυμεί να ζει εν Χριστώ απεκδύεται τον χιτώνα των απατηλών επιθυμιών και των πρόσκαιρων ηδονών από πάνω του και ενδύεται τον νέο άνθρωπο. Ενδύεται τον πνευματικό χιτώνα της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Αναγεννάται εν Χριστώ δια των μυστηρίων σε μία διαρκή πορεία προς το καθ ‘ ομοίωση…».
